Poem: Stamatina Vathi
21-9-2016
Ένα δάκρυ κύλησε αργά, χάιδεψε το μάγουλο,
ρυάκι που κυλά.
Ένας χαμός είναι μια μικρή πληγή, ένα αγκάθι στην ψυχή που πάντα θα είναι επικίνδυνη που και που να αιμορραγεί.
Ένα βάρος, μια δύσκολη αναπνοή, μια έλλειψη, μια θέση στην καρδιά κενή.
Είναι το γέλιο που δεν θα ξαναδείς, είναι πέντε αράδες γράμματα που δεν θα ξαναπείς.
Είναι συναισθήματα που δεν θα εκφραστούν, είναι πληγές και πρέπει που δεν θα εκτονωθούν.
Είναι ένας συννεφένιος ουρανός, γκρίζος, μπερδεμένος και μερικές φορές τρομακτικός.
Που με κεραυνούς και αστραπές, τρέφεται αυτός.
Είναι μερικοί άνθρωποι που αφήνουν σφραγίδα στην ψυχή.
Που δεν μετράει ο χρόνος το πόσο τους έχεις ξαναδεί.
Είναι ο τρόπος έκφρασης, είναι η μορφή, είναι αυτό που βγάζει από μέσα του και δεν μπορεί να ειπωθεί.
Είναι σαν να βλέπεις Περιστέρι κατάλευκο πάνω στον ουρανό, ένα αθώο βλέμμα, ένα παράπονο αληθινό.
