Poem : Stamatina Vathi
Ήθελα…
13-2-2020
Ακούω έξω τον ίδιο ρυθμικό ήχο.
Η βροχή παίζει αργά…
Και η σκέψη τρέχει μακριά…
Σε θυμήθηκα, σε θυμάμαι όλο και πιο γλυκά…
Πού είσαι?? Πού??
Σε ποιά αγκαλιά…
Πού γέρνεις το κεφάλι και αναζητάς δυο χείλη καυτά?!
Ήθελα…
Ήθελα να σου πω ότι δεν με άφησε να μιλήσω ο εγωισμός.
Η ατολμία, η στιγμή…
Δεν ξέρω…
Το στόμα ήταν κλειστό και η καρδιά βουβή.
Ένα φιλί, ένα χάδι, το στέρνο σου που ακουμπούσα το κεφάλι
και παραδίπλα η καρδιά να τραγουδάει σιγανά.
Αλλά δεν την άκουσα εκείνη την ώρα,
την ώρα που έπρεπε να είχε ανταρτέψει και να φωνάξει :
“Μην φύγεις τώρα…”
Πόσο γλυκό και δύσκολο το σ’αγαπώ,
όταν είσαι χαμένος,
χαμένη στον κυκεώνα του εγώ.
Στην απρόσωπη ζωή,
που πρέπει να την συντρίψεις,
να γίνει αληθινή.
Να αναπνέεις καθαρά,
να γεύεσαι το τώρα,
να μην παίρνεις κάθε αποτυχία προσωπικά …
Έρμαια της γρήγορης καθημερινότητας,
στο χέρι μας είναι να γίνουν μαγικά.
Να σταματήσουμε μόνο να αφουγκραστούμε τα θέλω τα κρυφά.
Η ψυχή πρέπει να αναπνέει.
Η καρδιά να χαμογελά.
Ήθελα… Θέλω…
Σε είδα χτες…
Με κοίταξες με παράπονο.
Σε κοίταξα με ενοχές…
Έπρεπε να παλέψουμε για εμάς,
τα εμπόδια είναι για να δούμε τις δικές μας συνοχές…
Η αγάπη θέλει τόλμη, υπομονή και αντοχές…
Είναι εύκολο το σ’αγαπώ όταν ενώνονται οι ψυχές…
Πίνακας : Maher A. Hassan
