Poem : Stamatina Vathi
Τόσο ευαίσθητη η ψυχή της…
4-8-2019
Τόσο ευαίσθητη η ψυχή της!!
Φτερά να πάλλονται στον αγέρα γλυκά.
Είχε πληγωθεί με του τυφώνα το χάδι,
είχε καεί με του καύσωνα το φιλί,
είχε ματώσει με του φεγγαριού το τραγούδι,
είχε προδωθεί με του βοριά την ριπή.
Και αυτή εκεί… Απατηλά ονειρική.
Πόνεσε η ψυχή…
Έγινε δάκρυ.
Σταλιά πάνω στου φύλλου την μορφή.
Και αυτή αιώνια να πεταρίζει για μια αγάπη,
να ξεσηκώνει αραχνοΰφαντα σύννεφα,
να πίνει νέκταρ με προσμονή.
Τόσο ευαίσθητη αυτή η αγάπη,
τόσο δυσεύρετα αληθινή.
Δεν έχει βάρος σε χρυσάφι,
ούτε σε πετράδια λαμπερά,
έχει έναν χτύπο που τραγουδάει,
μόνο και μόνο στην δική του ματιά.
Γιατί τα μάτια μιλάνε,
της λένε στίχους για να πετά,
να γίνεται ένα με τα ουράνια,
αστέρια στο στερέωμα θεϊκά.
Ένα διαμάντι ή ένα αστέρι??!!
Εναν κρίκο χρυσό ή μια αγκαλιά??!!
Είναι υπερβατική η αγάπη γλυκέ μου,
πρέπει να βυθιστείς στον ωκεανό χωρίς οξυγόνο,
χωρίς την στολή του εγώ
και παράσημα στην καρδιά.
Ένα λουλούδι που μόλις γεννήθηκε από το χώμα,
χωρίς προικιά,
μόνο μια ΚΑΡΔΙΑ.
Να ακούς τον ήχο της και να λαμπυρίζεις,
ηλιαχτίδα και φεγγάρι,
στο κακό ασπίδα δυνατή.
Να αγαπάς την ψυχή της,
το γέλιο της,
τις ρυτίδες από το κορμί της,
της βλεφαρίδες της,
την κάθε της λέξη,
την κάθε γκριμάτσα και ας είναι χαζή.
Να θέλεις να την ακούς,
να την νιώθεις,
γεράκι να πετάς στο δρόμο της,
τον εχθρό της να ματώνεις.
Γιατί είσαι εσύ,
είναι ο εαυτός σου,
είναι το άλλο το μισό σου.
Τόσο ευαίσθητη η ψυχή της,
νεράιδα αληθινή.
Ένα χαμόγελο όλο νέκταρ,
λάβα στο φιλί.
Δροσερό νερό στης ερήμου την κάψα,
ζεστή αγκαλιά το πρωί.
Κάθε της καμπύλη,
κάθε ψεγάδι,
να της το λατρεύεις μέσα στο βράδυ.
Έχει πληγωθεί,
έχει ματώσει,
έχει καεί,
έχει προδωθεί,
αλλά είναι ο χτύπος της καρδιάς σου,
η τελευταία αναπνοή.
Άραγε πώς είναι της αγάπης της αληθινής τα φτερουγίσματα??!!
Οι χτύποι της ζωής??…
Αναρωτιέσαι, αναρωτιέσαι και είσαι χαμένος,
μέσα στην δική σου οπτική.
Ξόρκισε την μοναξιά,
όχι με ομορφιά,
αλλά με ψυχή,
αυτή που θα σου φέρει την αγάπη την πραγματική.
Άραγε….
Άραγε???..
Θε είσαι τυχερός??!!!
Θα είμαι τυχερή…
Η προδοσία είναι αίμα,
αίμα και δάκρυ,
η πιο βαθιά πληγή.
Και η εμπιστοσύνη??!!
Σύννεφα και υδρατμοί,
λόγια πονηρά και κλονισμοί…
Άραγε??….
Ένα διαμάντι ή ένα αστέρι??!!!
Ένα κρίκο χρυσό ή μια αγκαλιά??
Ένα βλέμμα του μίσους ή μια ματιά να σε πλέει σε ταξίδια μακρινά….??
Τόσο ευαίσθητη η ψυχή της!!!
Εύθραυστο φτερούγισμα στον βοριά…
Γίνε ασπίδα, γίνε γη, γίνε αγέρας με υπομονή.
ΑΓΑΠΗ… Μια λέξη τόσο ακριβή!!
Με όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν μπορεί να αγορασθεί.
Άκου τα φτερά πάλλονται…!!!
Ίσως αγαπήσεις και αγαπηθείς αληθινά….
Άκου…
Φωτογραφία : Chikao Nishida
