Poem : Stamatina Vathi
25-7-2019
Αιωνιότητα
Τι είναι χρόνος?? Τι αιωνιότητα?? Τι ζωή??
Ξύσε με πάθος,
με νύχια και ράμφος,
αυτό το αγκωνάρι στη μέση της γης.
Κόκκινες πινελιές, οι μικρές χαρές και στιγμές,
να φωτίζουν τον χρόνο που κυλά,
ατίθασο ποτάμι που πίσω δε γυρνά.
Μόνο οι μνήμες, οι μνήμες που ξεπηδούν σαν αχτίδες,
να εισχωρούν παντού,
να φέρνουν αισθήσεις και γεύσεις ενός παλιού καιρού, δροσοσταλίδες.
Και το δάκρυ και αυτό σταλιές δροσερές, πότε για λύπη πότε για χαρές,
να αφήνει σημάδια πάνω στον καμβά,
να τα παρασύρει μακριά,
να τα γράφει μυστικά από παλιές εποχές.
Κάθε χίλια χρόνια ένας αετός να προσπαθεί,
να λειάνει τον βράχο,
τον λίγο χρόνο που έχουμε στο βιβλίο της ζωής, μια ελπίδα ότι νικούμε τον Χάρο.
Αλλά αυτός πανάθεμά των δεν είναι ολιγαρκής,
θέλει τριβή, τριβή και περισσότερο χρόνο,
το ρολόι μας αφηνιασμένα τρέχει για κάθε σημάδι αναπνοής,
εντεταλμένος συμβουλάτορας μομφής στον ατέλειωτο δρόμο.
Είναι τύραννος, του νήματος ο εκτελεστής.
Μια ματιά στην αιωνιότητα…
Μια ματιά….
Κάμποι, ραχούλες, δέντρα, ζωντανά.
Και ο λεπτοδείκτης να μας πιλατεύει,
να είναι υποκειμενικός,
μαζί μας να χωρατεύει.
Έλα γλυκό μου πουλί, πέτα δυνατά,
ένα δάκρυ μέσα στην αθανασία, μια κοψιά.
Θέλω να γίνω ένα με τις παπαρούνες,
να παίξω, να συρθώ,
να ζήσω την κάθε στιγμή, στο γήρας να εναντιωθώ.
Πέτα, πέτα σου λέω… Έλα πιο κοντά.
Ξύσε με πάθος, με νύχια και ράμφος.
Έλα…. Στο ζητώ.
Πίνακας : Ανδρεας Σιαχος
