Ω πανούργα παγίδα…
Poem: Stamatina Vathi
Ω πανούργα παγίδα στης Περσεφόνης το ιερό,
εκεί που το θεϊκό γίνεται ένα με το αληθινό.
Ένας Διόνυσος έπεσε στα δίχτυα σου, της Μέδουσας πλοκάμια, θύμα στο εύκαιρο και το φθαρτό.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και η ματαιοδοξία τον κάνει να πηγαίνει πιο γοργά,
κάθε ρυτίδα και αγκάθι, μέχρι στην Λυκόσουρα ικέτιδα να τριγυρνά η ομορφιά.
Γιατί είναι τόσο προσωρινή η ζωή?
Νερό που τρέχει αφηνιασμένο ποτάμι και μέχρι τον Άδη πέφτει και βροντοχτυπά με ορμή.
Και εσύ Νάρκισσε που γνώρισες την λήθη σε ένα ποτάμι, μια άγρια κραυγή,
τι έχεις να πεις για τον χρόνο,
κάθε λεπτοδείκτης και μια σκέψη στο εφήμερο, χωρίς ελπίδα, χωρίς ζωή.
Δεν μπορείς να το αποδεχτείς ότι το πρόσωπο φθείρεται,
το σώμα αλλάζει γοργά,
τα χρόνια έρχονται και κανένας δεν είναι ικανός να τα σταματά.
Όμως η ουσία των πραγμάτων είναι αφανής,
ο καθρέφτης κρύβει πολλά,
δεν κρύβει την ουσία της ζωής.
Η πραγματικότητα είναι άλλη, είναι τι είμαστε εμείς.
Πως νιώσαμε, τι πιστέψαμε, για τι δακρύσαμε, για τι υποφέραμε.
Τι ερωτευτήκαμε, τι μισήσαμε, ποιον λατρέψαμε, τι αγαπήσαμε.
Τι να δούμε λοιπόν??
Την αντανάκλαση των ψυχών.
Όπως στην κόρη των ματιών σου βλέπω εμένα, τον ίδιο τον εαυτό μου,
βλέπω την ψυχή μου, την ιδεατή μορφή μου.
Χωρίς ρυτίδες, χωρίς κοκκινάδια, χωρίς γκριμάτσες και διάφορα χάδια,
μόνο γυμνή εγώ και ο εαυτός μου, όχι αυτός που βλέπεις αλλά το ενδότερο εγώ μου.
Αυτό δεν έχει ηλικία, ούτε μπαίνει σε καλούπια,
είναι ελεύθερο και απλά υπάρχει, αυστηρός κριτής και ουσιοπλάστης.
Το πνεύμα είναι ελεύθερο,
δεν επιδέχεται περιορισμούς,
ένας καθρέφτης δείχνει το τώρα και κάνει μόνο υπαινιγμούς.
Μόνο η συνείδηση και η ψυχή έχει φτερά και αντανακλά μέσα στην κόρη των ματιών, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κλεφτή ματιά.
Τι Αφροδίτη, τι Αθηνά, τι Μέδουσα να σε πετρώνει αν η καρδιά δεν χτυπά.
Κοίτα, κοίτα την λάμψη της ματιάς,
είναι η ψυχή που κρύβεται, ο χτύπος της φωτιάς.
14-2-2019