Poem : Stamatina Vathi
Τρίζει, τρίζει το χώμα κάτω από τη γη.
Άβυσσος πολλή.
Αυτά τα μακριά μαλλιά, όλο μπούκλες του αγέρα, κυματιστά,
δάκρυα και στεναγμοί, καταπίεση πολλή,
γιατί, γιατί λυπάσαι άντρα εσύ??
Γιατί??
Έτρεξες σαν καταιγίδα, σαν αερικό, ζήτησες το δίκαιο αλλά σε ιστό μπλέχτηκες ένα πρωινό.
Ακούω ακόμα τους βρυχηθμούς, τα μουγκρητά, τους παιανισμούς.
Τι προδοσία ήταν αυτή??
Για ένα φιλί, λιοντάρι ανήμερο σαν αυτό που είχες καθυποτάξει κάποια στιγμή.
Που είναι η χαίτη σου?? Που είναι τα μακριά σου τα μαλλιά??
Η περηφάνεια σου, η δύναμη η εξωπραγματικιά??
Πρόσεχε το όνειδος είναι μπροστά.
Ακούω, ακούω τους τριγμούς, οι κολώνες και τα τείχη πεσμένα σε σωρούς.
Έκλαψε, έκλαψε η ψυχή,
η προδοσία και ο λάθος δρόμος έχει καταχνιά πολλή.
Πονηρή Δαλιδά, ο ιστός που έφτιαξες εσένα θα κρατά.
Τίναξε, τίναξε αγόρι μου τα δεσμά.
Ανοιξε τα μάτια της ψυχής,
δες πολύ βαθιά.
Η καρδιά χτυπά,
χτυπά όμως για αγάπη πραγματικιά,
πάνλευκο Περιστέρι να πετά.
Ακούω τους βρυχηθμούς,
από το στόμα σου Σαμψών,
αλαλαγμούς…
Οι κίονες καταγής, ώμοι, χέρια, ματιά ευθυτενής.
14-3-2019
Πίνακας : Άντονι Βαν Ντάικ
