Poem : Stamatina Vathi
Το φύλλο έπεσε γλυκά με μια υπόσχεση στην καρδιά.
Ήταν Νοέμβρης, μήνας βροχερός, έκανε κρύο, λιγόστευε της ημέρας το φως.
Είχε πέτρες στην καρδιά, η μνήμη τον παίδευε συχνά.
Είχε πιει την ζωή, είχε βουτήξει βαθιά, είχε πληγωθεί, αλλά ήταν εκεί.
Η ομίχλη τον συντρόφευε και το πιοτό, ίσως καμία σχέση αλλά ήταν ποταμάκι που παρέσυρε τα αισθήματα, χαμένος σκοπός.
Είχε βιώσει τον πόνο, είχε χάσει κάτι αγαπημένο αλλά που και που καμιά ηλιαχτίδα ξεπρόβαλλε στο μοναχικό μονοπάτι της ζωής του, αποκαρδιωμένο.
Οι πέτρες στην ψυχή τον πονούσαν, ήταν βαριές και το βάδισμά του στον κόσμο τον δυσανασχετούσαν.
Είχε κλάψει, σαν λύκος αγριεμένος είχε ουρλιαξει…
Είχε κοπεί, είχε ματωθεί, την μοναξιά δική του είχε παντρευτεί.
Κάπου κάπου θυμόταν το χαμόγελο της, το κελάηδισμά της, το κάθε τι δικό της.
Ήταν ο ήλιος όπως ξεπρόβαλλε μέσα από την ομίχλη, ηλιαχτίδες να του ζεστάνουν την ψυχή, το γυμνό κορμί της.
“Που είσαι?? Που είσαι??”
μονολογούσε και το νερό της βροχής, καθαρτηριο ψυχής, τον παρηγορουσε.
Το φύλλο έγινε ένα με την σταγόνα της βροχής, το δάκρυ έπεσε σταλιά σταλιά, ρυάκι καταγης.
Και η φωνή ανταρτευε της λογικής αλλά αυτός ήταν εκεί, εκεί ένας της ζωής παρατηρητής.
Είχε χάσει την όρεξη να πολεμήσει,
ήθελε να γίνει ένα με τον Θεό,
κάθε άσχημο και πονεμένο να παρατήσει.
” Που είσαι καρδιά?? Που είσαι ψυχή?? Έχω χαθεί, έχω θεριέψει απο την μοναξιά, έχω βαλαντωθεί”.
Το ρυάκι άρχισε να σιγομουρμουρά και δύο πουλιά του χιονιά από την αντάρα στο βουνό ήρθαν κοντά.
Ψίχουλα ζητούσαν και λίγη ζεστασιά,
σιγοτιτίβιζαν και έλεγαν τα νέα τα καθημερινά.
Ήταν ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός
και αυτός ο άνθρωπος μέσα στου Νοέμβρη την ομίχλη ήταν σκυφτός.
Σταμάτησε κάποια στιγμή να τα βάζει με τα δικά του θεριά,
εδωσε μια υπόσχεση σε ότι παλιό να μην του παιδευουν την καρδιά.
Η ζωή είναι νερό, είναι και πέτρες που μπορεί να γίνουν βάρος αληθινό.
Αλλά είναι και εμπειρία, είναι και διδάγματα πολλά,
ίσως ένα χαμόγελο φανεί πάνω στο στόμα, μια λάμψη στην ματιά, μια ηλιαχτίδα να ζεστάνει την καρδιά.
Πάντα θα θυμάται το χαμόγελό της, τον μήνα που λάτρευε και κάθε τι δικό της.
17-11-2018
