Poem : Stamatina Vathi
13-1-2019
Τέτοια ησυχία!!! Σε έπνιγε, κομμάτι στο λαιμό…
Πόσοι πέρασαν, πόσοι γέλασαν, έκλαψαν, τα έβαλαν με τον Θεό??!!
Πόσοι λάτρεψαν και ερωτεύτηκαν, έδωσαν φιλί γλυκό, τον ήλιο γεύτηκαν…
Αλλά…
Πέρασε πολύ καιρός και ο χρόνος άτεγκτος, κουφός…
Δεν τον ένοιαζε τίποτα, μόνο κοίταζε μπροστά,
τα συναισθήματα και οι άνθρωποι ήταν για αυτόν περιττά.
Μόνο κυλούσε και κυλούσε και κάποια φορά με τα στοιχεία της φύσης μονολογούσε.
Πότε ζέστη, πότε κρύο, ήλιος να καίει, χιόνι να καταπίνει βουνά και όλο το γύρω τοπίο…
Δεν τον αιφνιδίαζε τίποτα…
Μόνο προχώραγε και προσπερνούσε, γινόταν μνήμες και ότι δεν του άρεσε το αφαιρούσε.
Είναι αφαιρετικός ο χρόνος, βάζει την λήθη να ροκανίζει τα πάντα, θέλει να είναι δυσθεώρητα μόνος.
Του αρέσει η μοναξιά, δεν έχει αίσθηση, τι σημαίνει μέλλον, τι παρόν,
δεν τον ενδιαφέρει αληθινά.
Είναι όταν το τέλος βρίσκει την αρχή χωρίς μέση και γιατί….
Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν λέει πολλά, μόνο να κρίνει ξέρει και αυτό όχι πολύ καλά.
Αφήνει τον άνθρωπο να μεροληπτεί,
να κάνει ορισμούς, να κάνει νόμους, όλα να τα εξηγεί.
Αυτός μόνο ξέρει ” ότι τα πάντα ρει”.
Ήθελε να είχε ψυχή, το ήθελε πολύ,
αλλά όπως προχωρούσε και πιο βαθιά δεν ήθελε πίσω να ξαναδεί.
Χωρίς πληγή, χωρίς καρδιά, χωρίς νου, χωρίς ματιά…
Μόνο έτρεχε και έτρεχε μια ζωή, άφηνε ρυτίδες, άφηνε το απών, άφηνε ζωές σε ένα τραπέζι που μεταβαλλοταν συνεχώς.
Και αυτός σοφός??
Όχι… Όχι…
Είπαμε η λήθη ήταν αδελφή, ίσως και η πλεονεξία, ακόμα και η υπερβολή.
Βουνά έγιναν πέτρες, λιθαράκια μικρά,
σταγόνες έγιναν ολάκεροι ωκεανοί,
αλλά που μυαλά??!!!
Ήταν και αυτό το ον που τον έλεγε σεκοντ και τον έβαζε σε πράξεις και δοκιμές,
αλλά στην ουσία δεν είχε καταλάβει την αξία του ούτε από το χτες.
Περνούσε γρήγορα το ρημάδι χωρίς ενοχές.
Μόνο το δάκρυ τον πίεζε που και που,
ωραίο αγαθό αυτό, όπως το γέλιο ενός μικρού παιδιού…
Αλλά αυτός προχωρούσε και σεργιανιζε, έκανε τσάρκες και αλάνιζε…
Χα χα και αυτοί οι άνθρωποι οι ξύπνιοι μαζί και χαζοί ήθελαν να τον βάλουν σε καλούπια, ίσως και σε μια φυλακή…
Γέλασε δυνατά η ψυχή… Που ίσως ήταν ένα ολοκλήρωμα ή μια δύναμη μαθηματική…
Η ουσία όμως είναι μόνο μια…
Ότι ο χρόνος έχει δύναμη, ροή και τριβή.
Όλα τα παρασύρει και πάλι από την αρχή.
Έπεσε χιόνι εκείνη την ημέρα και η λήθη βγήκε βόλτα με την αγάπη για παρέα.
Κρύωσε και φύσαγε ο βοριάς και μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σμίλεψε ο χιονιάς…
Άραγε έγινε της Σοφίας αρωγός ή έχασε άλλη μια φορά τον δρόμο που βγάζει στο άπλετο φως.
Δύσκολο να διαχωρίσεις ποιος είναι πραγματικά ανθρώπινος, αληθινός.
Πίνακας : Odysseas Anninos
