Ο Πόθος της Αστάρτης Σελήνης.

Η εικόνα ίσως περιέχει: νύχτα και ποτό

Ποίημα : Stamatina Vathi

Ο Πόθος της Αστάρτης Σελήνης.

17-11-2018

Ήταν γλυκιά αυτή η καμπύλη,
όπως χόρευε γλυκά στα χείλη.
Μάτια της γης, φλόγα καυτή,
σωμα, ψυχή, του έρωτα παιδί.

Πλανεύτρα ματιά Αστάρτη μου θεά,
βλέμμα όλο φως, φεγγάρι πόθος ερωτικός.
Και αυτή η καμπύλη στην σχισμάδα του στήθους,
βουνά να ονειρευτώ, ρόγες σταφύλι, να μεθύσω, να ξεσηκωθώ, να χυθώ ανελέητα στις χαράδρες της αβύσσου.

Ανατριχιάζω ,
γίνομαι δούλος στο χαμόγελό σου,
χάνομαι, γίνομαι σταγόνα,
γίνομαι ποτάμι να πνιγώ στο δικό σου πιόμα.
Και όπως ανασκουμπώνομαι να σε αποχαιρετήσω, να θέλω και άλλο, όλο το κρασί σου να πιω, να ζήσω.

Πυρετός που γίνεται φλόγα,
φλόγα καυτή να με περιλούζει στο απακαμωμενο από πόθο κορμί.
Και τα χέρια να με περιχαρακώνουν,
άτια αφηνιασμένα να εξερευνούν το κάθε εκατοστό χωρίς τέλος, χωρίς όρια.

Ήταν γλυκιά αυτή η καμπύλη,
όπως χόρευε γλυκά στα χείλη.
Και τα δόντια μαργαριτάρια,
να θέλω απεγνωσμένα να μου κάνουν σημάδια.

Λάμπες καυτές από πόθο οι κόρες των ματιών μου,
χαμενος και βυθισμένος στο τέρμα των αισθήσεων των σαρωτικών μου.
Γέλασε, μίλησε, μπες στην αγκαλιά μου,
γείρε το κεφάλι σου να αποκοιμηθεις,
ΣΕ ΘΕΛΩ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ.

Πανσεληνος το πρόσωπό σου,
βουνά, χαράδρες, και πηγές κάθε τι δικό σου.
Και εγώ ταξιδευτής, χαμένος,
που δεν θέλει να βρει τον προορισμό του,
ένας τρελά ερωτευμένος.

Αυτή η καμπύλη εκεί στα χείλη,
νέκταρ και αμβροσία να γλείψω διψασμένα,
να δώσω την αναπνοή μου,
ίσως ακόμα και την ίδια την ζωή μου,
λατρευτικά στο λέω ψυχή μου.

Μάτια φεγγάρια, γέλιο αχτίδες,
φως από του έρωτα το φάρο, ελπίδες.
Και αυτές οι καμπυλες να με τυλίγουν,
να με φτάνουν στο ναδίρ,
να με ανάβουν και να με σβήνουν.
ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by