Poem : Stamatina Vathi
Μάνα
19-5-2019
Τι να πω? Τι να θυμηθώ?
Το αίμα που έτρεχε??
Τον ξεσηκωμό??
Ρήμαζε η καρδιά,
το δάκρυ είχε βαρεθεί να ρέει,
έκαψε την καρδιά.
Που να πάω?? Που να κρυφτώ??
Τι χώμα να φιλήσω?? Τι φτερά να βρω??
Έκλαιγε η ψυχή, προσφυγιά σκληρή…
Και τι να πω??
Ένα γιατί??
Έχω κουραστεί, άνοιξα τρύπα μέσα στην γη.
Άβυσσος, άβυσσος πολύ, αίμα να τρέχει, λάβα καυτή.
Να ξεχάσω?? Δεν μπορώ…
Να κρυφτώ?? Είμαι ένα με τον αετό.
Να κλάψω?? Δεν μπορώ… Στέρεψε και αυτό.
Να φωνάξω… Να σηκώσω τα χέρια ψηλά.
Να τα κάνω γροθιά και να μιλήσω δυνατά και σιωπηλά.
Πατρίδα…
Πατρίδα…
Χώμα….
Ψυχή…
Να πατήσω τα πόδια δυνατά, με πυγμή…
Έναν ήλιο, ήλιο κοινό, θα ήθελα για να τραγουδώ.
Να παίζω την λύρα και να γελώ, να πίνω, να κάνω έρωτα, να χαμογελώ.
Αλλά τι βγαίνει από το λαρύγγι αυτό??
Πόνος, παράπονο, θρήνος, χαμός.
Που είναι το χώμα που είχα γεννηθεί,
που είχα πρωτοπατήσει, που είχα ερωτευτεί??
Αχ μάνα γη, μάνα ζωή, μάνα πατρίδα, κλαίω στην σιωπή.
Δεν ξεχνώ, υψώνω τα χέρια γροθιά και η καρδιά τραντάζεται, πονάει αληθινά.
Είναι σκληρή η προσφυγιά.
Για ένα προπαππο που έχασα το 1922…
