Poem : Stamatina Vathi
Κέδροι και μυρτιές, ακακίες και ελιές.
18-6-2019
Η θύελλα είχε παρασύρει τόσες μυρωδιές.
Δάκρυα σταγόνες, πέτρες, ξύλα και πληγές.
Αυτό το αεράκι που είχε απομείνει το ανατολικό,
έκανε ένα μείγμα από μπαχαρικά, κανέλλα, γαρύφαλλο και το νέυ να παίζει έναν ήχο θεϊκό.
Εκλωθε ένα παράπονο πάνω στο χείλη, ένα καϋμό.
Τόσες εναλλαγές,
πόλεμος και ειρήνη,
το σήμερα και το χθες.
Αλλά το μέλλον που??
Μόνο ο αρχηγός και ο κύρης ήξερε,
αλλά και αυτός ήταν χαμένος αλλού.
Φύλλα από ακακία και μυρτιά είχαν πλέξει ένα καλάθι από της καρδιάς τα αγαθά.
Πολύτιμο, αιθέριο και γλυκό ήταν στο βλέμμα το απαραίτητο αγαπώ.
Οι ελιές είχαν θεριέψει, πλούσιες σε καρπό.
Συστάδες από βουνά και πράσινους κάμπους,
θάλασσες και αποδημητικά πουλιά,
στρατιώτες και πολεμιστές του θάρρους,
σε γόνιμη γη πλούσια σε αγαθά.
Μέσα στα λευκά ήθελαν να αναγεννηθούν,
να κοιτάξουν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,
την ανατολή του ήλιου να γευτούν.
Το καραβάνι της ζωής είχε ξεκινήσει από πολύ παλιά,
είχε φτάσει μέχρι τους κέρδους του Λιβάνου με χαρά.
Τόσο μεγαλοπρεπή και επιβλητικά,
τα δέντρα του Θεού με ανοιχτά κλαδιά σαν αγγελικά φτερά.
Και αυτός ο ήχος όλο παράπονο, παράπονο και υπομονή, να φτάνει μέχρι τα σωθικά, μέχρι το μυαλό, να τιθασεύσει το κορμί.
Το είχε χάσει το μυαλό σε ένα σκοπό,
καράβια για ταξίδια με τα άστρα στον ουρανό για οδηγό.
Που είσαι ειρήνη, σε καλώ…
Μην κόβεται το σώμα από την αθανασία.
Ανοίξτε τα χέρια, λευκά περιστέρια,
τον ήλιο κοιτάξτε με λατρεία.
Πού είναι ο κήπος του Θεού??
Πού είναι τα ευθυτενή του παλικάρια??
Αρσενικά, ψηλά μέχρι τον ουρανό,
να χαϊδεύουν φωτεινά φεγγάρια.
Μείνανε λίγα εκεί βουβά,
με τείχη περιστολισμένα,
άγρυπνοι φρουροί να περιμένουν,
της κρίσης τα πεπραγμένα.
Βάσεις και λίθοι του ουρανού,
στιλοβάτες και οικονόμοι,
οσμές ενός άλλου καιρού,
χορδές και γαλαξιακοί δρόμοι.
Αυτά τα δέντρα έχουν έναν σκοπό,
ένα χρησμό να δώσουν,
φύλλα και αστέρια πάνω στου Σείριου τον αστερισμό.
Μερικές φορές γέρνουν ο ένας στον αλλον
γίγαντες και θεοράτοι την κάθε ημέρα να δοξάζουν.
Ποτέ δεν μονομαχούν και εάν μαλώσουν στο τέλος μονιάζουν.
Μετα την θύελλα και η ηρεμία,
οι ήχοι από το νέυ μια θεϊκή πεμπτουσία.
Ένα γίνονται λόγια και γραφές,
όπως χορεύουν οι νότες πάνω στα κλαδιά των κέδρων,
διδαχές.
Αγάπη…
Αγαπώ…
ΖΩΗ το υπέρτατο αγαθό.
Τελειότητα, προσμονή,
να ανοίξω τα φτερά, να γίνω ένα με του αγέρα το κορμί.
Ποθώ…
Ένα περιστέρι έφερε ένα κλαδί ελιάς, λαβωμένο από σφαίρα άπονης καρδιάς.
Ένδυμα λευκό,
ατενίζω τον ουρανό…
Ζητώ…
Ποθώ…
Ελπίδες σαν τους κέδρους του Λιβάνου
ντυμένες με του νέυ τον λυγμό.
Λυγμό ίσως και προσευχή,
τι θα κάνουμε λοιπόν σε αυτή τη γη???
Χρυσό, λιβάνι και σμύρνα,
προσφορά και προτροπή.
Πίνακας : Vaios Pappas
