Poem : Stamatina Vathi
Η σταγόνα έπεσε, κύλισε σαν δάκρυ,
πάνω στην σάρκα, καυτό και πυρωμένο,
κάτι με αίμα και λάβα ζωγραφισμένο
και έλεγα γιατί, γιατί και ποιος
και εάν με ακούει πραγματικά ο Θεός.
Με ακούς, με ακούς που σου μιλάω,
μέσα σε ένα βυθό μόνη βουβά σε αναζητάω
και η καρδιά να ξεσηκώνει,
να χτυπά τόσο δυνατά, να με αναστατώνει.
Πού είσαι πού?? Σε ποιον ουρανό ταξιδεύεις, σε ποιο φεγγάρι γέρνεις?? Πού??
Χύθηκε το κρασί, πέταλα και λόγια και γιατί.
Μα είναι η ψυχή, είναι η καρδιά, είναι το βλέμμα που χάνεται, που λέει πολλά.
Είναι το γέλιο, είναι το μαζί, είναι το μόνος που η πληγωμένη καρδιά δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Σταγόνες, σταγόνες από αίμα,
φωτιές και σπίθες, πυρκαγιά στο βλέμμα
και η σάρκα να ανταρτεύει, να ζητάει πολλά, στην πλεονεξία να ταξιδεύει.
Πού είσαι πού?? Σε ποιον ουρανό ταξιδεύεις, σε ποιό φεγγάρι το κεφάλι σου γέρνεις??
Πού??
Τίναξα το κρασί, το έχυσα στην φωτιά.
Φωτιά και δάκρυ στον έρωτα προσφορά.
Έσφιξα, έσφιξα την γροθιά, έγινα ατσάλι,
έγινα λάβα καυτή, σαρωτικιά, φλόγα μεγάλη.
Η ζωή δεν είναι ταινία να γυρίζει στα παλιά.
Άντε γειά.
26-2-2019
