Poem : Stamatina Vathi
Αυτή η ημέρα ήταν με πολλή συννεφιά.
Το χώμα ήταν νωπό και μερικές σταγόνες βροχής χτυπούσαν ακόμα σε έναν τσίγκο ρυθμικά.
Τικ τικ μάλλον θα ερχόταν και άλλη βροχή μέσα στην σιγαλιά.
Τα πουλιά είχαν αγώνα να τσιμπήσουν ψίχουλα στη γειτονιά.
Σε ένα σημείο του ουρανού λίγες αχτίδες προσπαθούσαν να αναδυθούν,
αλλά λες και είχε ξεζουμίσει η δύναμή τους,
πήγαιναν να κρυφτούν.
Και κυρά Φρουφρου ονειρευόταν ψάρια και καλούδια γιορτινά,
οσφριζόταν στον αέρα να τα κάνει μια χαψιά.
Μέχρι στο χερούλι της πόρτας ανέβηκε σαν τίγρη αληθινή,
νιαουρίζοντας μια σιγά μια δυνατά να της δώσουνε φαΐ.
Ήταν έτοιμη να την ανοίξει και ότι βρει μπροστά της να το καταβροχθίσει η πονηρή.
Δεν ήθελε να την πάρουνε είδηση οι φιλενάδες της που είχε πηδήσει….
Και αυτή η μυρωδιά το μυαλό της το είχε μεθύσει!!
“Αχ να είχα ένα ψαράκι να φάω, γιατί και δύο και τρία και όλο το τηγάνι, στο στομάχι μου το άδειο να βάλω?!!!”
Ήταν βιρτουόζος στις κινήσεις και ακροβάτης αληθινή.
Πετούσε από ύψη, αίλουρος καταπληκτική!
Και η μυρωδιά της γαργαλούσε την μύτη,
σε ησυχία δεν την άφηνε ούτε στιγμή.
31-10-2018
Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης
