Poem : Stamatina Vathi
Ήταν σαν άχνη ζάχαρη η ηλιαχτίδα,
γλύκαινε και φώτιζε κάθε στιγμή.
Έπαιζε με τις σκέψεις και με τους χτύπους,
έπλεκε και κένταγε, έγραφε ευχή.
Όλα τα χρώματα σε ένα χορό
και το φεγγάρι αντάρτης σε ένα σκοπό.
Λείαινε και χάιδευε τα μαύρα μαλλιά,
περίμενε να έρθει η νύχτα, να δώσει φιλιά.
Σταλιές, σταλιές και προσευχές,
γέλια, δάκρυα και χαρές.
Και ένα μελτέμι ηλιοστάλαχτο, φεγγαρομυστικό, έπαιζε με το πρόσωπό της, έδινε ρυθμό.
Κάθε σταλιά και ένας χτύπος του ρολογιού.
Εποχές , χρόνια, σε ένα αφηνιασμένο καλπασμό του καιρού.
Πληγές, ψυχές, πουλιά ταξιδευτές
και ο χρόνος γυρίζει σε νέες ζωές.
Ποτάμι ανδρειωμένο, μια ήρεμο, μια αφηνιασμένο ο νους
και η καρδιά φύλλο που ριχνόταν χωρίς λογική στους δικούς του παλμούς.
Καταρράκτης κελαρρυστός, έρωτας, αγάπη, τυρβή, στροβιλισμός.
Ομόκεντροι κύκλοι οι σταλιές
όπως έπεφταν στα ήσυχα νερά της λήθης, αναταραχές.
Γύριζε στο χθες το μυαλό και ένα πετραδάκι τρικυμία και φουρτούνα ήταν να κάνει ικανό.
Χαμόγελο στα χείλη φωτεινό,
με το φεγγάρι και τον ήλιο για αρωγό,
την συννεφιά να προστατεύει
και την βροχή το δάκρυ της να ξεπλένει.
Ο χιονιάς να δίνει την δροσιά
και η Άνοιξη τις μυρωδιές από της φύσης τα κεντητά.
Έλικα γλυκιά είναι η ζωή
και ένα χέρι να σε αγκαλιάζει, μια ψυχή να σε αποζητεί.
Αυτό το δώρο που έχει δώσει ο Θεός,
ένα χαμόγελο που λειαίνει τον κάθε πόνο,
της θλίψης εχθρός.
Φύσηξε το αεράκι,
έστειλε από το φεγγάρι ένα φιλάκι.
Σε αγαπώ…. Σε αγαπώ….
Οι φεγγαροαχτίδες πάνω στην επιδερμίδα έχουν χορό.
Νερό, νερό και γη, αγέρας, φωτιά σε ένα φιλί.
Φίλησέ με…
Φίλησέ με πολύ.
5-4-2019
