Poem: Stamatina Vathi
Όπως χτυπούσε το κεντρί του σκορπιού
πάνω στην πέτρα
και έβγαινε το δηλητήριο πηχτό με του φεγγαριού την καρδιοκλέφτρα,
η μοίρα ύφαινε σκοπό να το κάνει πανί σε ταξίδι αλαργινό.
Η σαΐτα έπαιρνε και έδινε και οι γλάροι πετούσαν αφηνιασμένοι από τα ποδοβολητά του ταύρου να δίνουν ρυθμό σε μια πανσέληνο πλανεύτρα.
Νήμα νήμα, στίχος στίχος, λέξη από τα χείλη του Νοέμβρη, νέα σελήνη σε αγναντεύει.
Και τα φτερά έσκιζαν τον αγέρα δυνατά,
οι αχτίδες έπεφταν στου γερακιού τα μαύρα τα μαλλιά.
Μια Πυθία έπινε δάφνη και καπνούς πάνω στον τρίποδα,
έριχνε στημόνι και σφραγίδα.
Κροτάλιζαν τα χείλη και χτυπούσαν οι καρποί,
στάχτη και χώμα στην σάρκα, αίμα και δάκρυ κατά γης.
Ο εχθρός είχε μασκαρευτεί σαν φίλος καρδιακός,
και την κοιλιά του έτριβε στην πέτρα,
σκεφτόταν ύπουλα να φάει όλο το βιος.
Φίδι που σερνόταν και έβγαζε την διχαλωτή γλώσσα πονηρά,
δήθεν για να παινέψει αλλά την πέτρα πρώτος στην αγνή σάρκα να χτυπά.
Σερνόταν και σερνόταν, όλα τα κακά μηχανευόταν.
Ένας θηλυκός Αχιλλέας είχε γεννηθεί,
μέσα στα ύδατα όμως όλη είχε βαφτιστεί.
Είχε πιει νερό από τους Βοιωτούς ,
είχε θεριέψει με μιας μάγισσας τα φιλιά και το γάλα από τους θάλασσας τους αχινούς.
Οι φεγγαροαχτίδες της είχαν πλέξει τα μαλλιά και ένας ήλιος Πανλαμπρος την είχε πάρει στην αγκαλιά.
Μέσα σε κύκλο είχε αναγεννηθεί και το σκοτάδι είχε δει και το είχε γευτεί.
“Σύρσου φίδι, Σύρσου τώρα που μπορείς γιατί από το κεφάλι κάποια στιγμή ολοσχερώς θα κοπείς.
Θα γίνει όλη σου η γενιά πλάσματα του Άδη και φονικά.
Λεπίδι στο Λεπίδι θα τρέχει το αίμα γοργά και οι μοίρες με το ένα μάτι θα δώσουν ευχή στα εγγόνια για τέρατα και ανήμερα θεριά.
Μην κάνεις πονηριές και λάθη ξεκουστά,
η ρόδα γυρίζει και το ψαλίδι το αδράχτι κοιτά. ”
Το φεγγάρι άστραψε με δύναμη συμπαντική,
εδωσε στα χείλη της ολόγλυκο φιλί,
της έστειλε όλες τις αχτίδες του να την πάρουν αγκαλιά και το άρμα του Ήλιου την αυγή να την προστατεύει από τα θεριά.
” Φύλαξε τα γρόσια σου και ας έχεις πολλά,
ο χάρος διακρίσεις δεν κάνει σε φίδια και άλλα ερπετά…
Δεν εξαγοράζεται ούτε διασκεδάζει με θεατρινισμούς, με λόγια Πονηρά και κακόβουλους χειρισμούς”.
Οι γλάροι πέταξαν να δώσουν το μήνυμα γοργά
και το φεγγάρι ολόγιομο τους χόρευε,
τους στόλιζε από χαρά,
γιατί η ψυχή του περίμενε νέα από μακριά.
Η δάφνη έφτανε μέχρι τον ουρανό και το φίδι κρύφτηκε, έβαλε το κεφάλι στην πέτρα χωρίς τελειωμό.
Αλλά τα μάτια είναι πολλά,
φτερά από του παγωνιού την ουρά
και όλα τα καταγράφει και τα κοιτά.
Χόρεψε κόρη, χόρεψε, το φεγγάρι και ο ουρανός στην δική σου αγκαλιά.
Τα σύννεφα την χάιδεψαν γλυκά,
την αγαπούσε την βροχή,
είχε ποτίσει την μάνα γη από παλιά.
Είχε γίνει Κύτταρο από το Κύτταρο της γης,
Νερό τρεχούμενο από τα έγκατα της ζωής.
Ο αιθέρας την είχε γευτεί από μωρό
και μια μάγισσα του κόσμου της είχε πει το μυστικό.
Γέννα στην γέννα, ψυχή στην ψυχή,
ο λόγος ήταν η αρχή.
