Παραμύθι :Ολόδροσες δροσοσταλίδες
Συγγραφέας :Stamatina Vathi
Κεφάλαιο Δεύτερο Δ
“Χτες το βράδυ όπως ο αγέρας μου μπέρδευε τα μαλλιά, αισθανόμουν σαν να ήμουν νεράιδα που με τα πουλιά και τα φαινόμενα της φύσης μιλούσε αληθινά.
Πόσο στεναχωρημένη ήμουν! Στάλες καυτές από της ψυχής μου τα βάθη να με ορίζουν.
Μύρισα όμως εκείνη την στιγμή ΖΩΗ, έγινα ένα με την φύση, είδα το φεγγάρι να μου δίνει φιλί.
Ηταν σαν όλα τα πλάσματα να με καταλάβαιναν, σαν να μην ήμουν μόνη εκείνη την στιγμή, να με αγκάλιαζαν.
Άραγε τι είναι ευτυχία αληθινή??
Είναι να ζεις το τώρα?! Να βρίσκεις το καλό ακόμα και από ένα κακό που σε έχει βρει?? Πόσα πράγματα γίνονται ξαφνικά? Χωρίς να το περιμένεις, σαν κεραυνός χωρίς συννεφιά.”
Ο Μπρελιοζ της έδωσε άλλο ένα χάδι.
Έβαλε την πατουσίτσα του στο πρόσωπό της, σαν να την καταλάβαινε σημάδι.
” Μηπως τελικά μέσα στα δικά μας προβλήματα και σκεπτικά δεν παρατηρούμε αυτά που εμείς θεωρούμε ότι είναι ασήμαντα αλλά τελικά είναι τα πιο σημαντικά??!!
Πόσο ωραίο ήταν το βράδυ, πόσο ονειρικό!!
Πόσο ωραία μύριζε η γη μετά από την μπόρα και όλο αυτόν τον αγέρινο συρφετό!!
Φύλλα, πουλιά και η δική μου η καρδιά σε έναν δυνατό ρυθμό!! ”
Η Μαρία έδωσε ακόμα μια πιο μεγάλη αγκαλιά στον Μπρελιόζ και ετοιμάστηκε να βγει έξω ζητώντας την άδεια από την μαμά της μετά από ένα λεπτό.
” Μαμά τελείωσα τα μαθήματά μου θέλω σε παρακαλώ να πάω μια βόλτα στον διπλανό αγρό ”
Η μητέρα της έγνεψε καταφατικά και η Μαρία έτρεξε για την βόλτα της γοργά.
25-4-2018
