Poem : Stamatina Vathi
28-8-2018
Το νερό τρέχει και χορεύει,
πάνω στις πέτρες ακουμπά,
σιγοψιθυριστά τις λατρεύει.
Όμορφο ελάφι μου, γλυκό, πόσο ωραία ξεδιψάς την ψυχή σου!
Ένα βέλος πέρασε ξυστά παρ’ολίγο να σου πάρει την ζωή σου.
Μαλλιά μακριά, γυναίκα Θεά, δίδυμη γοργόνα,
στην Ορτυγία γέννημα καρδιάς, μια του ουρανού γαλάζια αμαζόνα.
Άκου, άκου τα ποδοβολητά, άκου τα σκυλιά πως κυνηγάνε,
ο Ωρίωνας σαν να ήρθε πάνω στην γη και τα πουλιά σιγοτραγουδάνε.
Αλλά ο σκορπιός είναι εκεί και καραδοκεί,
αντίθετα στην ουράνια σφαίρα τον ξανακαλεί.
Ο Σείριος θέλει την συντροφιά του και ο πιστός ο σκύλος του φεγγοβολά όλο και πιο πολύ να του θυμίζει την ουράνια καρδιά του.
Πάτησε πάνω στην θάλασσα, γιε του Ποσειδώνα,
με την φωτοβολούσα την Θεά τρέξε στα δάση,
κυνήγησε ακόμα.
Πάνω σε δάση, σε βουνά,
δίπλα σε ποτάμια,
να γίνει μαία της νέας αρχής, Σελήνη η ουράνια γοργόνα.
Και το δάκρυ της έγινε αστέρι,
δεν θέλει κανέναν κύρη της στην ζωή ,
ούτε του έρωτα τα βέλη στην καρδιά και την ψυχή.
Φώναξε δυνατά με μια κραυγή, έδωσε στο ελάφι εντολή,
να γίνει κομήτης, να γίνει με φτερά ένας αγγελιοφόρος,
νερό τρεχούμενο, στους γαλαξίες και τα αστέρια το ζητούμενο.
Το ελάφι έτρεξε γοργά,
έγινε ένα με τον αγέρα,
πέταξε, πέταξε ψηλά,
μέχρι τον Ήλιο και πιο μακριά,
να της φέρει πύρινη κορδέλα να βάλει στο χέρι και στα μαλλιά.
Να δώσει όρκο ότι αυτή δεν αγαπά,
ούτε ερωτεύεται αληθινά.
Μόνο να κυνηγά και με το τόξο της να χτυπά.
Οι κολώνες σείστηκαν από την θέρμη της ευχής.
Όρκος πάνω σε αίμα της ψυχής.
Φωτιά έφυγε από του Άδη τα σπλάχνα τα βαθιά,
δαχτυλίδι ουράνιο να φωτοβολά.
Ελεύθερη καρδιά.
Άρτεμις, Εκάτη, Σελήνη, μοιραία γυναίκα,
ζωοφόρος μαία.
Πίνακας : Κωνσταντίνα Καφύρα Βαρελά
