Poem :Stamatina Vathi
26-6-2018
Τα σύννεφα της καρδιάς είχαν γίνει αποπνικτικά.
Ήθελαν να εκτονωθούν, να γίνουν ποτάμι, συναισθήματα πολλά.
Ήθελαν να ξεριζώσουν τον πόνο από την ψυχή,
να γίνουν δέντρο με τα χρώματα της γης.
Κόκκινο σκούρο, καφέ, σαν το χώμα που ο σπόρος ζητάει απεγνωσμένα να κρυφτεί.
Είχε πετάξει κάθε τι παλιό από το μυαλό,
φυλλοβόλο δέντρο που από τα χτυπήματα του αγέρα είχε γίνει πιο σοφό.
Και έφτασε εκείνη την στιγμή που η πρώτη σταγόνα έπεσε απόσταγμα ζωής.
Ήταν ο θάνατος πριν από την λύτρωση,
η πτώση πριν από την ανάνηψη την εκκωφαντικά αναγεννητική.
Την αγαπούσε, την αγαπούσε και πονούσε πολύ για αυτό.
Ήθελε σαν κλαδιά από δέντρο να είχε αμέτρητα χέρια να της χαϊδεύει τον λαιμό.
Με τις ρίζες τους να την κρατήσει κοντά του
και με τους καρπούς να την κάνει για πάντα δικιά του.
Κόκκινος από πάθος να την πάρει στην αγκαλιά του και να την γεμίσει σε κάθε εκατοστό από τα μοσχομυριστά φιλιά του.
Το δάκρυ έπεσε.
Έγινε βροχή.
Και αυτός δέντρο με τις ρίζες την προσμονούσε σε κάθε κίνηση του δείχτη με υπομονή.
Προυνός εκεί με τα κόκκινα και τα καφετιά του και όταν αυτή έφευγε έχανε όλα τα φύλλα του από την μοναξιά του.
Την προσμονούσε. Εκεί.
Σε κάθε κίνηση του λεπτοδείχτη.
Χώμα και γη.
Πίνακας : Σέργιος κοκκορης
