Πόσο ωραία ήταν να κοιμάσαι κάτω από τον έναστρο ουρανό

Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός, λυκόφως, ωκεανός, υπαίθριες δραστηριότητες και νερό

Poem: Stamatina Vathi

14-8-2018

Πόσο ωραία ήταν να κοιμάσαι κάτω από τον έναστρο ουρανό!!!
Να μπαίνεις γρήγορα μέσα στο σπίτι πριν οι ηλιαχτίδες να σε χαϊδέψουν γλυκά την αυγούλα , με την τσίμπλα στο μάτι,
λίγο περισσότερο να κλέψεις μια σταλιά ύπνο ακόμα, πριν του ηλιοκράτορα τον ερχομό !!!!
Αχ τα μαγγάνια πως τραγουδούσαν όλο το βράδυ!!!
Με τα βατράχια να το είχαν ρίξει στο χορό…
Και το νυχτολούλουδο απεγνωσμένα έπλεκε με μυρωδιές όλη την πλάση σε ένα μαγικό σκοπό…
Και εγώ έκανα ταξίδια πάνω στα αστέρια με τον Λουντέμη στο μυαλό για παρέα, την Πούλια και τον Αυγερινό.

Ένας κάμπος ολόγιομος με ήχους και δημιουργία.
Τριαντάφυλλα μοσχομυριστά στους κήπους, γαρδένιες, αζαλέες, τζιράνια και τις μέλισσες για μελωδία.
Τα αγγούρια και τα καρπούζια όλο το βράδυ κροτάλιζαν να μεγαλώσουν και οι στέρνες γέμιζαν νερό πολύτιμο για να δώσουν.
Ντομάτες, μαρούλια και οι αγρότες πριν από την αυγή να γεμίσουν γρήγορα τα φορτηγά να πάνε πρώτοι στην λαϊκή, να μοιράσουν την πραμάτιά τους, να μπει στο σπίτι ιερό ψωμί.
Μυρωδιές, γεύσεις, αισθήσεις, μνήμες ζωής.

Και εκεί πάνω στο πεζούλι η γιαγιά με το μαντήλι στο κεφάλι και το μεσοφόρι, κατάχαμα, να μιλάει μετά το γιόμα με τις φίλες και τις γειτόνισσες για νέα, εντυπώσεις, προβλήματα, την κάθε στιγμή,
με ένα γλυκό λόγο όμως στο στόμα.
Αχ γιαγιά μου, παππού, μαμά, μου λείψατε αληθινά!!!
Σας κάνω μια αγκαλιά εκεί ψηλά και δεν σας ξεχνώ, σας έχω μέσα χαραγμένους στο μυαλό και την καρδιά…
Η πέργκολα με την βινόλια να με αγκαλιάζει γλυκά, να με προστατεύει από του ήλιου την καυτή ανάσα, να μου δίνει δροσερά χάδια και φιλιά….
Ήταν δροσερά θυμάμαι, σταγόνες αγέρα πάνω στα φύλλα, πνοή, δύναμη, ομορφιά….
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι….
Και λυπάμαι πραγματικά.

Ο Ασπρόπυργος ένα βήμα από την Αθήνα, μικρό αδέρφι με της Δήμητρας την ιερή πόλη,
την βασίλισσα την Ελευσίνα.
Μύστες και ιερές πέτρες…
Δάδες σύγχρονες των διυλιστηρίων οι καμινάδες να μπήγουν τις φλόγες τους στου ουρανού τους αφεντάδες….
Κάτι σαν πύργο της Βαβέλ….
Είμαστε ΕΔΩ!!!!
Εδώ…
Φώτα δυνατά να ξορκίσουμε το κακό…
Άραγε το κάναμε αυτό?????!!!!!!!!
Χρώμιο και διοξίνες, φουράνια, θείο και αμφεταμίνες.
Σκουπίδια, ζέστη καυτή, άδικο, διαφορές….
Που είναι η λογική????!!!!!!
Μόνο το βράδυ όπως έρχεσαι από την εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου θαυμάζεις τα φώτα και την καμινάδα,
μοιάζει κάτι σαν εξωπραγματικό,
άραγε μήπως κρύβει πολλά και είναι σκοτεινό???!!!!!
Ίσως εκεί ήταν που πατούσαν την γη οι αρχαίοι, πριν να κάνουν την τελική σπονδή, σε αναμονή της Περσεφόνης, μια ελπίδα τελευταία,
μια ύστατη κραυγή, ΖΩΗ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by