Poem :Stamatina Vathi
10-6-2018
Πέτρα, πέτρα και μάρμαρα
και πιο πέρα το μπλε.
Χώμα, χώμα και ήλιος,
κύματα που σιγοψιθυρίζουν
και μια Αργώ σε ένα ταξίδι αέναο
οι ριπές του αγέρα τα ξύλα της να κλωθογυρίζουν.
Νήμα του Ήλιου και αδράχτι,
φωνές να καλούν σε ένα χωρίς τέλος μονοπάτι.
Λαιστρυγόνες και ερινύες,
φωτιές που καίνε ακατάπαυστα,
Αρπυίες.
Και ο ήχος της φλογέρας βουβός,
να φτάνει μέχρι του Κιθαιρώνα τις πλαγιές,
να αποζητά του Ελικώνα το φως.
Ένα γέλιο και ένα δάκρυ αντάμα με το θαλασσί
και η φιγούρα της τρίαινας να τρυπάει βαθιά το γυρτό σκαρί.
Τα πουλιά είναι σαν να αναμένουν την καταιγίδα, χωρίς σύννεφα, μόνο μπλε
και η ψυχή να πάλλεται να φωνάζει γιατί….
Ίσως ο αγέρας να κάνει καλό,
να δώσει μια σπρωξιά,
να αναταράξει το βυθό.
Ίσως η βροχή ποτίσει βαθιά την γη,
της δώσει δύναμη, της δώσει ζωή.
Και η φλογέρα να ακουστεί,
να τινάξει αλυσίδες,
να βροντοφωνάξει για νέα αρχή.
Τα μάρμαρα θα λάμψουν και οι νύμφες θα στήσουν χορό.
Το κρασί θα ρέει άφθονο,
θα ξελογιάζει το μυαλό.
Πέτρα, μπλε και χώμα,
Χώμα Ελληνικό.
Γέλιο να πεταρίζει στο στόμα,
καρδιά να χτυπά σε επαναστατικό ρυθμό.
