15-9-2018
Poem: Stamatina Vathi
Ήταν γλυκό αυτό το αεράκι,
έπλεκε και χάιδευε τις φυλλωσιές.
Έδινε στον ουρανό φιλάκι,
λάξευε των δέντρων τις ψηλές κορμοστασιές.
Και οι ματιές!!!
Άστρα που φεγγοβολούσαν, φωτεινές επιγραφές.
Και τα νερά ατίθασα γλυκοτραγουδούσαν,
όπως έπεφταν ασύστολα στον έρωτα με βιασύνη πολλή,
χτύπαγαν και τσαλαβουτούσαν,
η ανάσα γινόταν άτι αχόρταγο στου αγέρα την τρελή ριπή.
Καταρράκτης άγριος όταν η αγάπη σε καλεί.
Γαλαξίες και νεφελώματα μια γέλιο, μια δάκρυ ζεστό,
αγκαλιά να σε συντροφεύει από τα χείλη του το “σε αγαπώ”
και η καρδιά, αχ η καρδιά, νερό που κατακρημνίζεται με φόρα σε αβέβαιο μέλλον αλλά ζωντανά υπαρκτό.
Ζωωωωωωω…..
Η αμφιβολία να κάνει κάποιες φορές την παρουσία της δυνατή,
ενέργεια που τρυπώνει βαθιά στην ψυχή.
Χτύπος, χτύπος εκκωφαντικός,
που σε ταλανίζει,
πότε να αισθάνεσαι ολόκληρη θάλασσα,
πότε απεοροελάχιστη σταγόνα στον ωκεανό να σε εκμαυλίζει με δυνατή ροπή.
Είναι όμως δυσθεώρητα τα αποθέματα της ψυχής,
είναι αυτό που κάνει τον έρωτα αχόρταγο ποτάμι της δημιουργίας ή της καταστροφής.
Ακου, άκου πως τρέχει και πως χτυπάει καταγής!!!!
Μια να είσαι στο ουρανό με τα αστέρια,
μια στο ναδίρ της παρακμής.
Αλλά η καρδούλα φλέγεται,
κομμάτι από πεφταστέρια που πέφτουν περιμένοντας την σκέψη μιας ευχής.
Τρέχει, τρέχει το νερό,
ο έρωτας είναι δύναμη ζωής!!
Ασύδοτος, ασύστολος, ουραγός επίμονος.
Γαλαξίες και νεφελώματα,
όνειρα και βιώματα,
καρδιές που χτυπούν γρήγορα,
ριπές που σε γεμίζουν πότε χαρές, πότε σύννεφα…
Και η ζωή συνεχιζεται,
Καταρράκτης άγριος όταν η αγάπη σε καλεί…
Την ακούς??!!!!
Φεγγοβολεί!!
Φωτογραφία : Paul Wilson
