Poem :Stamatina Vathi
13-6-2018
Ένα μικρό αγκάθι είχε μπει στην καρδιά
και πονούσε πολύ σε κάθε σκέψη σου,
σε κάθε κίνηση που έμπαινε από την χαραμάδα του νου κρυφά.
Ένα βλέμμα λυπημένο, σημάδι ότι είχες περάσει πολλά,
χαμένο σε εικόνες με πολλά ερωτηματικά…
Και η καρδιά??
Η καρδιά πονούσε εκεί λουλούδι έτοιμο σε κάθε ριπή του ανέμου να χάσει και ένα πέταλο, να απογυμνωθεί.
Είναι σκληρή η μοναξιά που δεν γίνεται από επιλογή.
Και οι δύο κόρες των ματιών σου καρυδότσουφλα που είχαν χαθεί.
Λόγια, λέξεις πάνω στον ανθό,
που το κάθε έντομο τα λέρωσε, τα έκανε λογισμό σκοτεινό.
Και αυτό το γέλιο που δεν άκουσα ποτέ,
αυτό το στόμα που δεν φίλησα,
αυτό το βλέμμα που δεν βύθισα μέσα στων δικών σου ματιών το ταξίδι το αλαργινό.
Καθησα πάνω στην ψυχή σου που αιωρούνταν πάνω στο κενό,
ωρυόταν πάνω σε ένα Καιάδα, Καιάδα απύθμενο, χωρίς σκοπό.
Άραγε ήξερες τι ήθελες ή έχεις χαθεί σε λαβύρινθο αποπνικτικό.
Εγειρα το σώμα μου με την σκέψη μου σιμά σου και σε αποχαιρέτησα για τελευταία φορά, άνοιξα τα φτερά μου, φώναξα δυνατά…
“Σε αγαπώ ζωή, σε αγαπώ…
Θέλω να πιω την κάθε σταγόνα σου, να ερωτευτώ…”
Ακροαδαμάντινο θέλω που κόβει τις υπεκφυγές, η ζωή περνάει,
δεν θέλει μύριους απολογισμούς και φρούδες ενοχές.
Θέλει εσύ και εγώ.
Γυμνοί.
Χωρίς καλλωπισμό στον χαρακτήρα, χωρίς ψευτιές, χωρίς ντροπή.
Θέλει καρδιά ανοιχτή και ας πληγωθεί.
Γιατί το εγώ ποτέ δεν θα γίνει εμείς,
αυτό θα έχει κρυφτεί σε ανήλιαγο υπόγειο χωρίς έξοδο διαφυγής.
Θέλω τα πέταλα της καρδιάς να γίνουν ένα με τον ήλιο της χαράς.
Να πεταρίζουν απο των ηλιαχτίδων το χρυσό,
να λάμπουν όπως η φύση μετά από της βροχής τον έντονο ερχομό.
“Σε αγαπώ ζωή, σε αγαπώ…”
