Poem :Stamatina Vathi
26-5-2018
Άνοιξε τα χέρια σε ένα φεγγαρόλουστο χορό,
τινάζοντας το μενεξεδί πέπλο από τα μαλλιά της,
γλυσίνες για την ματαιότητα του χρόνου να τραγουδούν και κουτσουπιές για το φιλί του Ιούδα κρυφά να γλυκοψιθυρίζουν και να αλλαλάζουν.
Χέρια ψηλά, ικετευτικά, στα γυρίσματα του αγέρα να σιγοουρλιάζουν και να ψιλομουρμουρίζουν,
δίνοντας στο φεγγάρι μια απόχρωση μαβιά και απαλά να το γλυκοκοιτάζουν.
Και οι φεγγαροαχτίδες γελούσαν μυστικιστικά, έλουζαν με χάρη το κορμί της,
έπαιζαν με τα φύλλα και τα κλαδιά,
κρυφτό με την ψυχή τους.
Και όπως χτυπούσαν ονειρικά,
κύμβαλα και κρουστά οι καρποί της,
έδινε του ουρανού δυο φιλιά
και χάιδευε με τα κλαδιά της Άνοιξης το λουλουδιαστό κορμί της.
Λεπτά αρώματα και μωβ χαλιά στο χορό των επτά πέπλων,
η τζακαράντα να γνέφει πονηρά,
θεά της αποπλάνησης η μορφή της.
Γέλιο ανεπαίσθητο, να κροταλίζει,
να δίνει στον χορό ένα χρώμα εξωτικό,
αιθέρια να το στολίζει.
Τα νυχτοπούλια έλεγαν τα μυστικά
και την κοίταγαν λατρευτικά σε κάθε κίνησή της.
Βροχή λιλά και αέρινη να στροβιλίζεται από τον αγέρα,
να χαϊδεύει κάθε εκατοστό της Γης και του Ουρανού,
στρώμα πουπουλένιο, του καθε ταπεινού ζωντανού η παρέα.
Τζακαράντα μου αυτοκρατορική,
βασίλισσα του ξελογιασμού, εταίρα,
λικνιστική, αποθεωτική, δώσε ρυθμό με του γλυκολαλήστατου ανέμου την παρέα.
Τζακαράντα, τζακαράντα, μελωδία του ουρανού,
τζακαράντα, τζακαράντα, δώρο εξωτικό ενός Θεού…
Δώσε μια αγκαλιά, χόρεψε, χτύπησε τα ξύλινα κύμβαλα, μοίρασε απλόχερα κάθε ευωδιαστή μυρωδιά…
Τζακαράντα μου λιλά…
Φωτογραφία :Georgia Petropoulou
