Poem : Stamatina Vathi
22-3-2018
Πάντα με φόβιζε το γκρι.
Λες και η καρδιά είχε τσιμεντοποιηθεί.
Μου θύμιζε το μαύρο πιο πολύ.
Φαιό το χρώμα,θάλασσα μουντή.
Θύσανοι και σωρείτες μαζί.
Όμως πρέπει να τα γεύεσαι όλα δυστυχώς.
Έτσι είναι η ζωή, δεν γίνεται αλλιώς.
Τότε θα δεις ότι ο ουρανός είναι πιο φαεινός, πιο καθαρός.
Είναι βαρκούλες και καράβια, σύννεφα και χτυποκάρδια.
Πάντα με φόβιζε το γκρι.
Δεν ήταν το αθώο το λευκό.
Δεν ήταν ένας ξάστερος ουρανός.
Ήταν το μυστήριο, το αινιγματικό,
λίγο πριν χτυπήσει η καταιγίδα την καρδιά σου, το μυαλό.
Είναι όμως μερικές φορές που το θαυμάζεις.
Που κάθεσαι στο λιμάνι δίπλα και ας διστάζεις.
Γιατί… Γιατί είναι η ώρα που σκέφτεσαι βαθιά.
Που βουτάς μέσα στην ψυχή σου και ακόμα πιο δυνατά.
Είναι η σιωπή πριν την βροντή,
είναι η βαρκούλα που θα χτυπήσει στα βράχια και ίσως χαθεί.
Ποτέ όμως δεν ξέρεις τι τελικά θα βγει.
Ίσως εσύ πιο ώριμος, πιο ανθρώπινος.
Να έχεις μετουσιωθεί.
Αυτό το γκρι έχει μια αίσθηση από ασημί.
Έιναι λες και ο Θεός μας έχει λυπηθεί.
Μας δίνει χτυπήματα, μας τραβάει το αυτί.
Και λέει “Ξύπνα! Περνάει γρήγορα η ζωή”.
Φωτογραφία : Kostas Orologas
