Ποίημα:Stamatina Vathi
10-8-2016
Αισθάνομαι το χάδι των ακτίνων,
πάνω στο πρόσωπό μου, σαν φιλί δικό του, λατρεμένο. Γίνονται ένα με το απαλό αεράκι σαν να λένε ένα τραγουδάκι.
Μου γλυκοψιθυριζουν και μου τον θυμίζουν.
Το νερό να με καλεί στο μυστικό μου να γίνει ένα, να κρυφτεί.
Είναι η ανάγκη να δω τον άνθρωπό μου, να με ησυχάσει, τις αμφιβολίες μου να κάμψει.
Ρίχνω μια πέτρα στης θάλασσας τον αφρο.
Βλέπω το νερό πώς αναπηδά, μου θυμίζει την δική μου την καρδιά.
Κάπως έτσι πάλλεται στην δική του την θωριά.
Τόσο διάφανη και ευάλωτη η ψυχή μου στην ματιά του.
Ανυπομονώ να τον ακούσω, να τον νιώσω,
σαν νερό θαλασσινό να τον περιβάλλω, να τον αποθέωσω.
Να τον δω, να τον αγγίξω, να κρυφτώ στην αγκαλιά του, να γευτώ την μυρωδιά του.
Είναι σαν της θάλασσας το αεράκι, έχει κάτι το μαγικό και απόλυτα αρρενωπό.
Τα σύννεφα με συντροφεύουν και με τις μνήμες μου παιχνίδι παίζουν.
Το θαλασσινό το τραγουδάκι θα τελειώσει σε λιγάκι.
Αλλά εγώ έχω την καρδιά μου γεμάτη, με έναν θησαυρό σαν του ήλιου το χάδι.
Είναι η αναπνοή μου, η ενδομυχη σκέψη και ζωή μου.
