Poem: Stamatina Vathi, ?
16-9-2016
Φεγγαρένιε μου αντάρτη, που θυμώνεις με κάθε μου πράξη,
κάθε λόγο, κάθε ουσία, κάθε μικρή μου κατά την γνώμη σου ανοησία.
Κοίτα τα μάτια μου πως σε κοιτάνε, πως για εσένανε ρωτάνε.
Κάρβουνα αγάπης να γινούνε μες στην αγκαλιά σου να καούνε.
Η ματιά σου κρυμμένη μες το μυστήριο,
να νομίζεις ότι είμαι ένα θύμα, προσφορά σε θυσιαστήριο.
Πολλές φορές αυτό που βλέπεις, μπορεί αυταπάτες στην λογική σου να θρέφεις,
η αλήθεια είναι διαφορετική από ότι εσύ νομίζεις ότι θεωρείς.
Τα φαινόμενα απατούν και την ουσία κρύβουν για τα μάτια να μην δουν.
Ας μην μου έχεις εμπιστοσύνη,
ας μην μου δίνεις την σημασία που μου αξίζει.
Η σκέψη μου είναι μαζί σου,
Θέλω να γελάς με την ψυχή σου.
Είσαι μια πανσέληνος της καρδιάς μου,
μια ξαφνική σελήνη της ματιάς μου.
Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις,
η ψυχή μου σε σκέφτεται και ας εσύ σημασία δεν μου δίνεις.
Αν και ξέρω πως την καρδιά σου μες στα χέρια μου και στην ψυχή μου θα ορίζω.
