Poem : Stamatina Vathi
12-3-2018
Μύριζε χορτάρι και χώμα.
Λουλούδια σπαρμένα, ανεμώνες και χρώμα.
Πατημασιές αιώνων και αιώνων
πάνω στης άγιας γης το γιόμα.
Ένα γλυκόψαλτο τραγούδι ύφαινε τον αγέρα
και τα πουλιά παιάνιζαν εμβατήρια για παρέα.
Μια φιγούρα καθόταν μονάχη σε μια πέτρα,
έλεγε τα μυστικά της στου κάμπου τα αερικά,
έλεγε χρυσοψιθυρίσματα στου ήλιου την καυτή αγκαλιά.
Ο ζωγράφος είχε ρίξει όλα τα χρώματά του στον καμβά επάνω.
Πιτσιλίσματα πολύχρωμα, κεντήματα, της ζωής χίλια μύρια καλούδια, θεϊκά σκιρτήματα, πετράδια στου ουρανού τον θρόνο κάτω.
Και οι νύμφες το είχαν ρίξει στον χορό
από τις γλυκολαλιές μιας φλογέρας,
γεύοντουσαν την φύση με την παρέα του Πανός.
Κόρη όμορφη που τρέχει ο νους σου??
Τι σκέφτεσαι?? Τι γυρεύεις???
Τι το μυαλό σου επιθυμεί?? Σε τι ταξίδια φεύγεις ???
Είναι ένα μυστικό που το διαχέει ο αγέρας,
που το στολίζει ο ήλιος κάθε πρωί και το φεγγάρι το αγκαλιάζει με αγάπη περισσή.
Τόσο πορτοκαλί, τόσο ροζ,
η καρδιά σου σκιρτάει με το χάδι από του ήλιου το φως.
Έχεις έναν μαίανδρο στο γαλάζιο φόρεμα σου,
νησιά πετράδια στα μαλλιά σου,
μια ολάκερη ιστορία είναι γραμμένη στο πρόσωπό σου,
θεούς, αστέρια και ακτές στο μέτωπό σου.
Τι σκέφτεσαι άραγε?? Τι??
Οι μέλισσες σαν λουλούδι σε λατρεύουν
και οι νύμφες για εσένανε χορεύουν.
Η θάλασσα σε έχει αγκαλιασμένη
και είσαι από αιώνες και αιώνες προικισμένη.
Τι σκέφτεσαι ??? Τι????
