Poem: Stamatina Vathi
22-9-2017
Ακούω τους παφλασμούς!
Κύματα, σώματα να στροβιλίζονται σε δυνατούς ρυθμούς.
Είναι μια δίνη που τους παρασύρει,
από των ανέμων τις αισθήσεις, τους διεγείρει.
Τόσο διάφανα, τόσο υδάτινα, τόσο θεϊκά,
Αφροδίτες του έρωτα, λάγνα, ερωτικά.
Και όπως ο άνεμος, ο αντάρτης, τα χαϊδεύει,
κουνιούνται λικνιστικά,
κορμιά φλεγόμενα, καυτά.
Σταγόνες αλμύρας στης θάλασσας το στρώμα,
όλα σε ένα πέλαγος να νανουρίζονται στον αιώνα.
Και τα κύματα γιγαντιώνονται,
γίνονται δυσεπίλυτα λάθη,
καμπυλωτοί τυφώνες, καταιγίδες, πύρινα πάθη.
Γυναίκες νύμφες, άντρες θεοί,
σώματα που αναιρούν δυνητικά την κάθε λογική.
Παλίρροιες σε κάθε τέρψη της Σελήνης,
να πλημμυρίζουν με αισθήσεις την κάθε σκέψη,
άτεγκτη μνήμη.
Να συντονίζονται με ιακχές σε υδάτινες πτώσεις,
κύματα έτοιμα να εκραγούν για δυνατές εντυπώσεις.
Ερωτικός, σαγηνευτικός χορός,
να χύνονται στην άβυσσο, άγρια άλογα,
σε κάθε παφλασμό.
Κορμιά να γλείφουν τις ακρογιαλιές,
γυμνές κόρες, ζωγράφου πινελιές.
Πότε να χτυπούν βράχους δυνατά,
μάζα σε κίνηση, χέρια πουλιά, πόδια κατάρτια του βοριά,
πότε αρμονικά να ταλαντώνονται σε μια μεγάλη αγκαλιά.
Πότε εκρηκτικά να διαταράσσονται, βίαια, θεαματικά,
από του πάθους τα φιλιά,
να φτάνουν στο ναδίρ και πάλι με ζωτική δύναμη να εκτινάσσονται ψηλά,
και πότε να πλαγιάζουν ήρεμα, γλυκά.
Σώματα, κύματα, θάλασσα, ουρανός,
σάρκας υδάτινο συνονθύλευμα, διθυραμβικός χορός.
Art : Vassilis Michailidis
