22-2-2018
Ποίημα : Stamatina Vathi
Τόσο εύθραυστο, τόσο μικρό,
λατρεύω να γίνομαι ένα με τον ουρανό.
Να πετάω από στέγη σε στέγη,
από κλαδί σε κλαδί,
να βρω λίγο φαγητό,
να επιβιώσω στον κόσμο τον σκληρό.
Να ανοίγω τα φτερά μου, να πετώ,
να τρώω ψίχουλα, να χαίρομαι το κάθε μου λεπτό.
Ένα με φοβίζει πάρα πολύ και είναι μόνο η ασχήμια της μαύρης της ψυχής,
τον αγαπώ τον άνθρωπο και ας είναι στην κακία επιρρεπής.
Η ζωή μου είναι συνυφασμένη με την δική του την ζωή.
Πλάσματα και οι δύο του πλανήτη αυτού,
αλλά εδώ μετράει ο λόγος του ισχυρού.
Άραγε ο άνθρωπος που είναι τόσο έξυπνος και δυνατός,
τι έχει να πει σε κάθε κακό στον κόσμο αυτό??
Μια ηλιαχτίδα με χαϊδεύει γλυκά,
δεν φοβάμαι τον αγέρα, ούτε τα άλλα μεγάλα τα πτηνά.
Την φύση την λατρεύω, την αγαπώ,
αλλά τον άνθρωπο τον φοβάμαι,
τι άλλο από αυτόν θα δω?
Ανοίγω τα φτερά μου, πετάω ψηλά,
γίνομαι ένα με τον ουρανό,
σας δίνω μία αγκαλιά.
Φωτογραφία : Vaso Mpania-limperopoulou
