25-2-2018
Ποίημα : Stamatina Vathi
Ηταν ένα τραγούδι που ερχόταν από μακριά.
Οι νότες έπαιζαν με τα φύλλα και τα παντζούρια μελωδικά.
Ένας άντρας καθόταν γυρτός
και συνόδευε τον ρυθμό σφυρίζοντας σκεφτικός.
Ήταν η ώρα που ο ήλιος θα πήγαινε για ύπνο σε λίγο μέσα στην αγκαλιά της νύχτας, ντυμένος γαμπρός.
Εβαζε όλα τα χρυσά και τα πορτοκαλί,
μαβιά και αυτοκρατορικά μενεξεδί.
Δυο γάτες παίζανε κρυφτό.
Ο αγέρας πήγαινε φουριαστός,
να ταλαντώνεται προς κάθε κατεύθυνση
σαν μεθυσμένος ή τρελός.
Μια τίναζε τα φύλλα από εδώ και από εκεί
και μια το φουστάνι μιας κοπέλας σήκωνε
από κάτω για να δει.
Ο πονηρός είχε ξελογιαστεί.
Ενα παιδί έψαχνε την παρέα του για να βρει.
Είχε πάρει μια γλυκιά απόχρωση ο ουρανός,
τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί,
ο αέρας ήταν δυνατός.
Ο μικρός άκουσε την φωνή της δικής του μαμάς.
“Γιάννη, Γιάννη, έλα να κοιμηθείς!!!! Στο σχολείο αύριο πρέπει να πας”
Ο ουρανός γινόταν όλο και πιο σκοτεινός,
τα άστρα άρχισαν να αχνοφαίνεται το ίδιο και το φεγγάρι με όλο του το βιος.
Ο άντρας είχε εξαφανιστεί,
ο μικρός ο Γιάννης στα φτερά του ύπνου σε λίγο θα ήταν ταξιδευτής.
Ο αγέρας είχε κοπάσει,
φλέρταρε απαλά μόνο με τα φύλλα των δέντρων, είχε πλέον χορτάσει.
Η μουσική είχε σταματήσει,
μόνο τα νυχτοπούλια και τα βατράχια ένα νυχτερινό σκοπό είχαν αρχίσει.
Καληνύχτα Γιάννη, νέα ημέρα αύριο θα ξεκινήσει….
Φωτογραφία της Stamatina Vathi.
