Poem : Stamatina Vathi
Έκλαιγε με λυγμούς και γύρω σιωπή.
Φοβόταν ένα τέρας δυνάστη, χαμένη ψυχή.
Μάνα, γυναίκα, θύμα, γιατί?
Και το γιατί να πλανιέται αδίστακτο χωρίς ντροπή.
Που να πάει, τι να πει??
Ένα βάρος τεράστιο στο είναι της,
μια ψυχή που αιμορραγεί.
Πάνω της ουλές από παλιές επιθέσεις,
άραγε ήταν αυτός που είχε ερωτευτεί, που είχε στηρίξει όλα τα όνειρά της??
Μεγάλες υποθέσεις, χαμένη αντοχή.
Και ο χρόνος αλύπητα να τρώει την μεταξύ τους σχέση.
Θύματα παιδιά με μεγάλα ερωτηματικά και πληγές κρυφές που θα κατατρώνε το μέλλον τους χωρίς ενοχές,χωρίς εξαιρέσεις, καταστάσεις ύπουλες, πνιγηρές, μεγάλες αντιθέσεις.
Ένα δάκρυ βουβό, ένας πόνος στο στήθος, μια αίσθηση από τίποτα, ένα μεγάλο μηδενικό.
Γιατί???
Γιατί???
Τι δεν έκανε σωστό.
Γυναίκα θύμα, γυναίκα μάνα, γυναίκα καρδιά, γυναίκα ψυχή και αυτή να αιμορραγεί.
Κάθε δάκρυ και μια πληγή.
Βουβή, σιγανή,
σε ποιον να το πει.
Ματιά χαμένη μέσα στο σκοτάδι του μυαλού,
να κρύβεται και να γελά σαν μαριονέτα χωρίς ρόλο, χωρίς χαρά.
Γιατί???
Σάρκα βουβή, γλώσσα σιγηρή.
Οι πληγές της ψυχής χορεύουν έναν τρελό χορό,χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σκοπό.
Γυναίκα θεά, γυναίκα αναπνοή, γυναίκα ανατριχίλα, γυναίκα ΖΩΗ.
ΓΙΑΤΙ???
8-3-2018