Poem: Stamatina Vathi
6-7-2017
Ω γλυκιά μου Ελλάδα αιμορραγείς.
Άφθονο τρέχει το αίμα των αθώων.
Το χρήμα έχει μαζευτεί στους κλέφτες και τους αμαθείς
και μια Αθηνά άφωνη κοιτάει τη θυσία των παιδιών της.
Η χρήση της δύναμης και η ασυδοσία,
έχουν χορό αρχίσει στις σάρκες του λαού σου
και γύπες έχουν πετάξει αίφνης
πάνω στα θεμέλια του ωραίου πολιτισμού σου.
Κλαίω κλαίω από τα βάθη της ψυχής,
κλαίω με λυγμούς για το κατάντημά σου,
κλαίω που οι γύπες έχουν αρχίσει να τρώνε τα αθώα τα παιδιά σου.
Αχ γονατισμένη με ανθρώπους αιμοδιψεις, που πήγε η αρχοντιά σου?
Άμοιρε Κολοκοτρώνη, Άμοιρε εσύ ανώνυμε αγωνιστή,
αχ να ήξερες το μέλλον της αγαπημένης σου πατρίδας,
που σε κήβδιλους ανθρώπους θα γευτείς,
την προδοσία της ίδιας της φυλής σου.
Αχ να ήμουν μια θεατρίνα αληθινή,
να κλάψω με λυγμούς στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου,
για να εκτονωθώ από το θέατρο της ζωής,
από την τάξη και το νόμο που θεωρείς δίκαια πονηματά σου.
Αχ εσύ Σοφοκλή, εσύ Ευριπίδη, εσύ της δικαιοσύνης και των τεχνών άξιε κριτή,
εσύ που ποιεις ήθος πάνω στο σανίδι αξιε καλλιτέχνη,
το όνομά σου να αναφερθεί από της ζυγαριάς τον ” άξιο” τον κλέφτη.
Η δύναμη πρέπει σοφά να χρησιμοποιηθει,
άραγε ξέρεις που έχεις καταπέσει????
Οι σάρκες σου κρέμονται Ελλάδα μου
και το αίμα τρέχει, τρέχει δυνατό
πάνω από τα δημιουργηματα σου.
Σε πονώ και μαζί σου πονάω και εγώ.