Ποίημα: Stamatina Vathi
27-8-2017
Της Εκάτης λουλούδι,
σε πέτρινη σχισμή, ένα τραγούδι.
Τόσο θεσπέσιο, τόσο θεϊκό,
δείχνεις ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και φανταστικό….
Πότε με καρδιές, πότε με γωνίες,
ήρθες από τα βάθη της μυστηριακής Περσίας.
Μια σε λήθαργο να ονειρεύεσαι ιστορίες,
να φτάνεις στον Αδη, να προλέγεις,
να κάνεις μαντείες.
Να χαϊδεύεις το άγριο σκοτάδι,
να παίζεις με της Σελήνης το γλυκό το χάδι.
Με του Ήλιου το αδαμάντινο φιλί του,
να δίνεις χρώμα στου Φθινοπώρου το πρώτο σκίρτημα,
την ζωή του.
Χρώμα, νότες, ένα αντίο,
αποχαιρετισμός στου καλοκαιριού το φως το θείο.
Ένας κύκλος να τελειώνει,
μια ελπίδα για κάτι νέο,
μια υπόσχεση ότι η έλικα θα απλώνει.
Κυκλαμινό μου, χρώμα στο χέρσο της γης,
μιας Περσεφόνης κόρη,
ένας όρκος για την ελπίδα μιας νέας αρχής.
Βροχή γλυκιά, προετοιμασία,
όταν θα κινήσουν να έρθουν του χιονιά τα κρύα.
Δώσε χρώμα, δώσε ευχή,
ένας νέος κύκλος μετά τον θάνατο να κάνει αρχή.
Μια μαγεία, μια αιτία,
ένας στίχος, ένας τριστρατος ήχος.
Ένας δρόμος, ένας ανείπωτος λόγος,
δώσε όλο το μαβί, μια υπόσχεση που θα κρατηθεί.
Κυκλαμινό μου εύθραυστο και απατηλό αλλά τόσο μαγικό και αληθινό.
Φωτογραφία: Makis Bitos
