Ποίημα: Stamatina Vathi
1-9-2017
Κόκκινη φλόγα στα μάτια,
δάκρυα που έγιναν αναστεναγμοί,
πόνος ψυχής στα άυπνα βράδια.
Σκέψεις να αιωρούνται στο βαθύ σκοτάδι,
σφυριά να χτυπούν ανελέητα κάθε ελπίδας σημάδι.
Πόνος ολοκληρωτικός, κομμένης αργόσυρτης αναπνοής ο χορηγός.
Απόγνωση να βροντοχτυπά κάθε παλμό στην καρδιά του,
οι φλέβες να πετούν καλπάζοντας τρελά στους γεμάτα εφιάλτες όνειρά του.
Χαμένος λογισμός, μπερδεμένος, βασανιστικός
και η απόγνωση μπροστά του ένας ολόκληρος γκρεμός.
Ρυτίδες βαθιές, ρωγμές εξοντωτικές.
Μνήμες απάνθρωπες, στερητικές, ίσως πόλεμος, κακουχίες, προδοσίες ολοκληρωτικές.
Χαμένος σε λαβύρινθους χωρίς την αίσθηση μιας αγάπης,
ένα γυαλί ραγισμένο, ένας του κόσμου λαθρεπιβάτης.
Που είσαι ελπίδα, που στέρεψες δάκρυ ?
Ένας χαμένος σε δύσβατα μονοπάτια, ένας ζητιάνος μιας αλήθειας, ένας επαίτης για ένα χάδι.
Συνοφρυωμένος, τρομακτικός, κλαίει πλέον βουβά,
στέρεψε το δάκρυ, χαμένο φως.
Τα φρύδια του σκληρές περισπωμένες,
τόσο κοντά σαν τις πέτρες που χτυπάνε της καρδιάς του τις φεγγαρένιες έννοιες.
Μια κραυγή θέλει να εκστομίσει αλλά και αυτή έχει βουλιάξει, σε μια ατέρμονη μαύρη θάλασσα έχει φαλιρίσει, έχει αράξει.
Απόγνωση, τέλμα ζωής, πόνος καρδιάς, βουβό δάκρυ ψυχής.
Πίνακας: Maher A. Hassan
