Poem: Stamatina Vathi
16-6-2017
Κόκκινα χείλη, αίμα ψυχής, όπως βγαίνει η τελευταία σταγόνα από το στόμα της ζωής.
Κόκκινα νύχια ματωμένα, μπηγμένα μέσα στην καρδιά από αιμορραγία αγάπης δημιουργημένα.
Πορφυρό που καίει και λιώνει ελπίδες, γέλιο, χαρά, ήλιους, φεγγάρια, αχτίδες.
Κλειστά μάτια, να μην δει την ψευτιά, την κοροϊδία, την πονηριά.
Σταλαγματιά ερωτική, ένα αγκάθι που καρφώνει το είναι της ψυχής.
Και η αμφιβολία να χτυπά κρυφά, τόσο ύπουλα, να σκοτώνει και να πληγώνει μεμιάς.
Δάκρυ να κυλά, να προσπαθεί να σβήσει τον πόνο της ματιάς.
Μια όμορφη φιγούρα, ένα τέλος μιας φλόγας αληθινής,
που σιγόκαιε σταθερά στην καρδιά αυτής της ψυχής.
Άνοιξε τα μάτια, σκούπισε την ματιά,
νιώσε το κόκκινο να είναι μόνο της χαράς.
Δεν αξίζει να κλαίς όμορφη γυναίκα, μόνο να χαμογελάς,
ΕΣΥ, η ματιά σου, η ΨΥΧΗ, η καρδιά.
Πίνακας: Sophie Rosenberger
