Ποίημα: Stamatina Vathi
5-8-2017
Και όπως φτερούγιζε η καρδιά του,
παίρνοντας όλο το νέκταρ από την ψυχή της,
λουλούδι της Άνοιξης, του Μάι καρδιοχτύπι,
έπεσε ένας κεραυνός αετοπύρινος,
του Δία σημάδι, ουράνιο τραγούδι.
Οι νύμφες τρέξανε για να κρυφτούν,
να κεντήσουν μυστικό του έρωτα δίχτυ, να ερωτευτούν,
να πιουν νερό από την πηγή του ποταμού,
όπως τρέχει με δύναμη στης αγάπης το σκληροτράχηλο φιδίσιο δρόμο του ολισθηρού μονοπατιού.
Και η καρδιά φτερούγιζε, φτερούγιζε δυνατά,
έλεγε για του πάθους πύρινα φιλιά,
έλεγε για γύρη μπλεγμένες αγκαλιές,
έλεγε για δραστικές διαπεραστικές ματιές.
Ο αγέρας όμως μαινόταν τρανταχτά.
Μεγάλη μάχη μέσα στην ψυχή
και το φιλί να αιωρείται για το νέκταρ από την δική της ύπαρξη και ζωή.
Μόνο η σιωπή όπως απλώνει στην δική της μορφή,
όλα τα πέπλα της ήταν τόσο σκληρή.
Φτερούγισε καρδιά μου, Φτερούγισε εσύ.
Ο αγέρας θα σε παρασύρει σε άλλη γη.
Και θα μείνει μόνο του το φιλί και η ψυχή.
Γίνε χτύποι, γίνε κρότοι, γίνε δύναμη πολλή,
την καρδιά θα την θυμάσαι σαν την τελευταία σου αναπνοή.
Φωτογραφία: Makis Bitos
