Και είναι να απορώ
και να λέω γιατί εγώ ?
Μια ψυχή να αιμορραγεί.
Ένα στόμα χωρίς φιλί.
Κύματα να με παρασύρουν μακριά,
σε άλλη γη, σε άλλη αγκαλιά
και μια καρδιά να σιγοτραγουδά,
με μια πνοή, μια ματιά.
Μαύρο διαμάντι κοφτερό,
λόγια χωρίς αξία, ψεύτικο σε αγαπώ
Και ένας λόγος, μια μαχαιριά,
ένα στιλέτο βαθύ να με διαπερνά.
Φούσκωσε η θάλασσα,
παρέσυρε τα γιατί.
Πήγαν στα ανοιχτά χωρίς θέλω, χωρίς αφορμή
και μια γοργόνα τα καράβια να ρωτά
” είδατε δύο μάτια που με αγαπούν αληθινά ?”
Και η φλόγα να αναπηδά.
Είναι ψηλά της καρδιάς τα μυστικά,
σε απάτητες κορυφές,
σε σύννεφα μακρινά.
Ένα είναι σίγουρο ” δεν με ξέρεις πραγματικά “.
Poem: Stamatina Vathi