Poem: Stamatina Vathi
9-6-2017
Και αφού κύλισε η σταγόνα, κόκκινη φλόγα από το μάτι,
ένα ερωτηματικό, ένα αγκάθι,
να μπήγεται πιο πολύ στης καρδιάς το συννεφένιο κιτάπι.
Και αυτή να φωνάζει, να έχει γίνει κραυγή,
να έχει γίνει πουλί στης καταιγίδας το πιο δύσκολο κομμάτι.
Να χτυπιέται αλύπητα από τις ριπές,
πράξεις,λόγια που γίνανε πληγές,
πληγές που αιμορραγούν και σε κάθε κίνηση πονούν.
Είναι πολύ πικρό τελικά το ποτό της προδοσίας,
αλκοόλ σκληρό, νοθευμένο από του Άδη την πεμπτουσία.
Ποτήρι ραγισμένο, αίμα να τρέχει
και η ψυχή να ωρύεται, να φωνάζει ” τι τρέχει??”
Πόσο κοντόφθαλμη είναι η αγάπη ή χάθηκε πίσω από τα μοιραία τα λάθη ???
Άψυχο χέρι και μόνο η καρδιά να κραυγάζει,
το μυαλό να είναι χαμένο σε μιας θάλασσας τα αβυσσαλέα βάθη και πάθη.
Να μυρίζει καμένο, ότι έμεινε από μια φλόγα, σβησμένο.
Σάρκα χωρίς χτύπο, γέλιο χωρίς ήχο.
Βουβός πόνος, ύπουλος, αποπνικτικός.
Λίγο ήλιο, λίγο αέρα, να δεις αληθινό φως.
Ψυχή μου έλα πάλι, σε θέλω, Θεός.
Λες μέσα από τα δόντια, ένας μισός εαυτός.
Ζητάς ένα νήμα να σε κουνήσει,
έστω μια μαριονέτα να σε οδηγήσει.
Και εσύ στο κέντρο χωρίς θεατές,
μόνος εσύ και οι κραυγαλέες οι ενοχές.
Με σκηνοθέτη το ψέμα το μεγάλο
και εσύ στου πρωταγωνιστή τον ρόλο τον μεγάλο.
Χειρακροτήστε τον λοιπον,
ένας ρόλος μεγάλος, γέλιο κλάμα σε ένα ανδρείκελο,
ένας γελωτοποιος Μεγάλος.
Χειρακροτήστε τον λοιπόν.
Πίνακας: Eleni Giagkou
