Ποίημα: Stamatina Vathi
16-6-2017
Θέλω σταγόνες της βροχής να με χτυπάνε στην αγκαλιά,
Θέλω ουρανούς πορτοκαλί και μωβ να μου μιλάνε για φιλιά.
Θέλω δρόμους της φωτιας και κεραυνούς της λεβεντιάς,
Θέλω δύο μάτια διάφανα και ένα στόμα που μιλάει αληθινά.
Η αλήθεια είναι ισχυρή, που πονάει και πυρπολεί,
είναι όμως και σεβασμός, είναι ο καθάριος ο ουρανός.
Μην συλλογιέσαι άδικα και Εξουθενωτικα,
μην παιδεύεις το μυαλό σου με ψέματα σκιώδη και ισοπεδωτικά.
Είσαι εσύ, με σφραγίδα και υπογραφή.
Ένας τυφώνας εκδικητικος, φρουρός του λόγου και του μυαλού,
δεν αντέχεις την κοροϊδία και την ψευτιά.
Δίνεις ψυχή, πιστεύεις υπερβολικά, τιμάς τον άνθρωπο, αγαπάς ολοκληρωτικά.
Είσαι Αετός, είσαι ψυχή, μια δύναμη καθηλωτική.
Είσαι κόκκινη Φλόγα της πυγμής,
Είσαι αέρας της λογικής.
Είσαι οι λέξεις της σιωπής, του διαλογισμού, της υπόμονης.
Έχεις τα όρια όμως και εσύ, δεν αντέχεις την κοροϊδία την ασφυκτική.
Σκέφτεσαι, καλύτερα να μην καταλάβαινες τόσα πολλά,
να έρπεες και εσύ με τα άλλα φίδια και τρωκτικά.
Δεν είσαι πείραμα, είσαι Εσύ, η μία και μοναδική.
Ένας πορτοκαλοχρυσος ουρανός, λαμπερός και αληθινός.
Φωτογραφία: Stuart Sanderson
