Poem: Stamatina Vathi
24-5-2017
Βράχοι σκληροτράχηλοι σμιλεμένοι με την δύναμη του νερού,
άνθρωποι κακοτράχηλοι, πονηροί, επαίτες ενός άλλου Θεού.
Ροή τυρβώδης, χαλικοκέντητη, ανατρεπτική, αναίσθητη,
να τινάζει λόγια στάσιμα, χωρίς συναίσθημα,
με την λάσπη καμωμένα, ψέματα μιαρά και μεγάλα πταίσματα.
Λουλούδι στην δύναμη του νερού, τόσο εξαγνιστικό,
μα να παρασαίρνει ακόμα και το πιο ευαίσθητο και αληθινό.
Και μια νύμφη δίπλα εκεί να πονά,
δάκρυ στο δάκρυ για μια αλήθεια να παρακαλά.
Με όλα του δάσους τα ξωτικά και του νερού τα αερικά να μιλά.
Τόσο νεραϊδοστόλιστη και πλουμιστή,
γέννα της Φύσης και της ψυχής,
να τραγουδά με του αγέρα την μορφή
και να μιλά με του νερού την μεταβαλλόμενη ροή.
Δύο χείλη του πόθου από νερό βαπτισμένα,
μια καρδιά, μια ματιά από φύλλα και δέντρα ζωγραφισμένα.
Και το νερό να κυλά, να μιλά μια δυνατά, μια απαλά,
να της χαϊδεύει τα χέρια και τα μαύρα μαλλιά,
να της δροσίζει το στόμα, να της τραγουδά ενθαρρυντικά.
Κόρη εσύ της φύσης και της βροχής σμιλεμένη,
σπάσε την πέτρα, ρίξε την σκέψη, γίνε ένα με τα αστέρια.
Φεγγάρι, βροχή, αστέρια, ψυχή,
Πήγασος φτερωτός, του Ήλιου οδηγός,
σε πήρε αγκαλιά, σε πήγε πολύ ψηλά,
να μην φοβηθείς, έχεις βροντή και αστραπή μαζί ,
χέρια πουλιά για φτερά, Δάφνη θεϊκή και στα μάτια όλη την Νύχτα έχεις πιει σε μια σταλιά.
Φωτογραφία: Μάνος Γαμπιεράκης
