Ποίημα: Stamatina Vathi
9-6-2017
Αέρα μου Θεέ, φυσά τα πανιά, να δω μια αγκαλιά,
δυο μαύρα μάτια, σαν διαμάντια μες του ουρανού την απλοχεριά.
Θάλασσα μου δυνατή, με του ανέμου την πνοή στείλε την αγάπη μου στα πέρατα του νου και της γης.
Σύννεφα χρυσά, με του Ηλιου την μπογιά,
κρατείστε του συντροφιά και χάιδεψτε του τα μαλλιά.
Ρυτιδουλες στην ψυχή, από της ζωής την πυγμή, τον αγώνα, την αγάπη, μες του Ηλιου το κρεβάτι.
Δύο σώματα σμιλεμενα από όνειρα και σύννεφα ανταμωμένα.
Χρυσαφένιες πινελιές, μες της ψυχής τις βροντές,
την ανάγκη, την ελπίδα την ακραία του πόθου σφραγίδα.
Στόμα με στόμα, σώμα με σώμα, στου ανέμου το χρυσαφένιο στρώμα.
Μες στα σύννεφα του πάθους, του ακραίου ίσως λάθους.
Η αγάπη είναι ένα παιχνίδι, πότε χάνει πότε κερδίζει.
Είναι για γενναίους και μοιραιους, τολμηρούς και ακραίους.
Είναι Φλόγα, που θερίζει, που σε καιει και σε εκσφεδονιζει, στου ουρανού τα μονοπάτια, στης λατρείας την στράτα.
Είναι δώσιμο ψυχής αλλά και μεγάλης ανταμοιβής!!!
Φωτογραφία: Στελιος Ρουσσάκης
