Poem: Stamatina Vathi
18-6-2017
Έπεσε αστραπή, έπεσε βροντή,
έπεσε χαλάζι μέσα στην ψυχή.
Κρότοι δυνατοί, σεισμοί, καταποντισμοί
και αυτή ακλόνητη να περιμένει τι άλλο θα δει.
Χτύποι, βουητά, ψέματα πολλά,
έχει προδωθεί, χυμένο αίμα κυλά.
Μαύροι ουρανοί, σύννεφα εχθρικά,
αγέρας δυνατός, θόρυβος εκκωφαντικός.
Και αυτή εκεί. Περιμένει τι άλλο θα δει.
Τόσο αθώα αλλά τόσο ισχυρή,
φεγγάρια και αστέρια πάνω της φρουροί.
Μια ιέρεια σας καλεί, φωνάζει η ψυχή.
Καταχνιά δυνατή κρύβει την μορφή
και ένας αετός την παίρνει ισχυρός.
Που είσαι κόρη εσύ,
μην κλαις στο έχω πει,
δάκρυ μην ρίξεις σε ετούτη εδώ την γη.
Ποιά να αγκαλιάζει,
τι λάθος μεγάλο κάνει,
τον είχες προειδοποιήσει, του το είχες πει,
ότι οι αετοί δεν θα σας αφήσουν να είσαστε μαζί,
του το είχες υπενθυμίσει.
Τα σύννεφα τα έστειλε,
το δάκρυ πλέον στέρεψε.
Θα του λείπεις, αλλά το νερό έτρεξε
και δεν ξαναγυρίζει πίσω δυστυχώς, θέριεψε.
Ηφαίστειο που καίγεται,
που χύνεται και φλέγεται.
Το λάθος έχει εκτελεστεί με των δικών του την ευχή.
Θα είναι αργά που θα το δει.
Αχ κόρη του φεγγαριού,
ζέψε τα αστέρια, ανέβα ψηλά,
γίνε ένα σημάδι που θα σε κοιτά.
Θα σε αγαπά, αλλά θα είναι μακριά.
Η λογική είναι δίκοπο μαχαίρι,
κόβει μέχρι την ψυχή.
Αίμα έρωτα θα τρέξει πολύ,
αλλά οι αετοί θα είναι εκεί.
Μην κλαις αγόρι μου γλυκό,
από ψηλά θα σε νοσταλγώ.
Ήλιος και φεγγάρι δεν έχουν συναντηθεί,
αλλά θα είναι πάντα εκεί.
Μια καρδιά σε αποζητεί.
Σταγόνα διαμάντι έφυγε από την ψυχή,
έγινε ένα με την νύχτα, είπε μια ευχή.
Έγινε φως δυνατό, γαλαξίες, αστερισμοί,
του σύμπαντος ο σκοπός.
Δεν θέλεις από το λάθος να πληγωθεί,
αλλά οι αετοί θα πετάξουν από άκρη σε άκρη στην γη.
Δώστου ένα φιλί.
Μια ψυχή με τα φτερά των αστεριών σε καλεί.
Είναι αργά αλλά αυτή πάντοτε θα σε σκέφτεται και θα σε αγαπά.
