Ποίημα: Stamatina Vathi
10-11-2017
Ω στο κάβο Σαντάντζελο γλυκές μου πορτοκαλοκόκκινες τουλίπες,
φλόγες που αγναντεύουν μαζί με τον Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα τα άγρια κύματα των ψυχών!
Φαναράκια που ριγούν από τις καμπάνες του Άι Ταξιάρχη,
πάνω σε πέτρες αφημένες,
στις τελευταίες πλαγιές του Πάρνωνα αγκαλιασμένες και ηλιόλουστα ζωγραφισμένες.
Πάνω στα σκληρά μονοπάτια ριγούν οι μνήμες,
καημοί, λόγια της σιωπής, παραπονεμένες ιστορίες.
Δάκρυ από το αρμυρό νερό,
ρυτίδες από τον ήλιο τον βλοσυρό,
που πελεκά με την θάλασσα γράφοντας κεφάλαια ζωής,
πάνω στα αγκωνάρια, στους βράχους της φυγής.
Και όπως περνούν οι ριπές,
λες και μιλούν οι νεράιδες με τις νύμφες και τις μούσες τις θεϊκές,
να λικνίζονται κάνοντας σπονδή,
λέγοντας σιωπηλά τραγούδια που τα συντροφεύει η αρμύρα και η θαλασσινή αύρα από την αντάρα του πελάγους την κοσμογονική.
Χορός πάνω στην πέτρα την καυτή.
Θάλασσα, ήλιος και ψυχή.
Μιλούν τα ξωτικά,
μαντευούν με τα θροΐσματα τα μελλούμενα,
πάνω σε αυτή την γη,
την αφημένη στην λαίλαπα του ανέμου, του ήλιου και στης θάλασσας την αγκαλιά.
