Ποίημα: Stamatina Vathi
15-11-2017
Γεμάτη με νερά της καρδιάς του η σεντίνα,
σε μέρη άγνωστα της ψυχής του η τρικυμία.
Να γνέφει στον θάνατο χωρίς φόβο, αίσθηση καμία.
Και η ζωή ναυαγός στην απόλυτη ψεύτικη του ηρεμία.
Μια μάσκα, μάσκα χωρίς ίχνος αισθήματος στην νηνεμία.
Πότε σοφράνο, πότε σταβέντο και η καρδιά από χαρακιές να κραυγάζουν στην ησυχία.
Βίρα την άγκυρα κάνε την σκληρή σου,
την τελειωτική την ανταρσία.
Και να πέφτει το δάκρυ, δάκρυ σταγόνα στης μοναξιάς του το σκαρί,
τυφώνας χωρίς τέλος, χωρίς ίχνος αγάπης, χωρίς σημασία λύπης, χαράς στη ζωή.
Γδούπος, Γδούπος, Γδούπος άψυχης φωνής.
Φωνή, κραυγή, μια καρδιά χωρίς κατάρτι επαναστατεί.
Γεμάτη με νερά της καρδιάς του η σεντίνα,
μια μάσκα, μάσκα χωρίς ίχνος αισθήματος καμία.
Μια τουφεκιά στον αγέρα.
Μια ρουφηξιά της τελευταίας πνοής,
μια γροθιά στο σκληρό κράμα της υπομονής.
Και ο κάβος εκεί να δείχνει την έλλειψη,
να αγναντεύει στην μοναξιά, στην μοναξιά της πνιγηρής σιωπής.
Φωτογραφία: Kostas Orologas
