Νύχτα βουτηγμένη στο σκοτάδι

Φωτογραφία της Stamatina Vathi.

Poem: Stamatina Vathi

12-11-2016

Νύχτα βουτηγμένη στο σκοτάδι,
να περιμένει ένα της ψυχής σημάδι.
Χείλη καυτά σαν κάρβουνα αναμένα,
καρδιά που σκορπά σταγόνες αγάπης από αίμα.

Τα αστέρια να έχουν κρυφτεί,
η μοναξιά να έχει βόλτα βγει.
Να παίζει με το μαύρο της νυχτιάς,
το έρεβος της δυνατής ματιάς.
Και η ματιά να ψάχνει με πάθος την δική σου την θωριά.

Και εσύ;; Ξέρω είσαι μακριά,
σε έναν άλλον πλανήτη, ίσως μια άλλη αγκαλιά.
Και η ψυχή μου δεν μπορεί να το δεχτεί,
μια επανάσταση θέλει να κάνει,με την καρδιά της να αντιτεθεί, να φύγει μακριά, να εξαυλωθεί.

Ψέμα μαχαίρι κοφτερό,
μπήγετε με δύναμη,το αίμα της αγάπης να ρέει καυτό.
Σταγόνα σταγόνα χύνεται στην γη
και το σκοτάδι εκεί, την ψυχή να διεκδικεί.
Το αίμα γίνεται λουλούδι πορφυρό, να γίνει μιας αγάπης φυλαχτό.

Αλλά η ψυχη είναι καθαρή, εξεγήρεται, επαναστατεί.
Είναι τόσο φωτεινή, που γίνεται ολόγιομο φεγγάρι,
το πιο φωτεινό που είδε ποτέ η γη.
Μια υπερπανσέληνος ψυχή, εσένα να αναζητεί.

Να έρχονται και τα αστέρια, να την παρακαλάνε,
έναν ψεύτη να μην εμπιστευτεί ποτέ,την αγαπάνε.
Και η ψυχή να βλέπει το αίμα της που έπεσε στην γη,
από την καρδιά της που είχε πληγωθεί.

Δάκρυ διαμάντι, φεγγαροαχτίδα,
έπεσε σαν βροχή σε εκείνον σαν καταιγίδα.
Ήρθε ο καιρός που την θυμήθηκε και πάλι,
ήθελε να την δει, να της δώσει ένα γλυκό του χάδι.

Την έψαξε σε όλη την γη με μανία,
κάθε πόλη, κάθε ουσία, κάθε υπαρκτή υποψία.
Αλλά αυτή;;
Τόσο στεναχωρημένος και απογοητευμένος,
κάθισε να ξαποστάσει, λίγο μέσα στην νυχτιά να ησυχάσει.

Μια φεγγαροαχτίδα φώτισε το πρόσωπό του,
χαΐδεψε τα δύο του χείλια, του έδωσε μια αγκαλιά,
του ψιθύρισε λόγια αγάπης, γλυκά, ένα χάδι δικό του.
Με μια απορία σήκωσε το κεφάλι,
έγινε η ματιά του ένα με της πανσελήνου το όμορφο βράδυ.

Είδε τα χείλη, είδε τα μάτια, γνώρισε το γέλιο,
είδε της φεγγαρένιας του τα άγρια άτια, το πρόσωπο της το αγαπημένο.
Ήταν ο πόνος της για την απουσία,
για την φανερή του την προδοσία.

Σε αγαπώ του είπε ψιθυριστά,
με την βοήθεια του ανέμου που φύσηξε δυνατά.
Αλλά δεν σε πιστεύω, ναι σε φοβάμαι,
βλέπεις το αίμα στο χώμα επάνω.

Από την καρδιά μου την κομματιασμένη,
αίμα χυμένο από το δικό σου μαχαίρι.
Θα σε αγαπώ, θα σε φωτίζω και κάθε βράδυ θα σε νανουρίζω.
Όμως από εδώ ψηλά, μαζί με τα σύννεφα και την νυχτιά, με τα αστέρια για αγκαλιά.

Όταν θα έχει καταιγίδα, θα θυμάμαι την κάθε σου προδοσία,
τόση διαφορά, χαμένη πυξίδα.
Όταν θα είμαι φωτεινή και δυνατή θα είναι όταν θα σκέφτομαι το δικό σου χάδι και φιλί.
Σε αγαπώ αλλά….. Φοβάμαι.

Άνθρωπος δεν θα γίνω πάλι,
δεν θα πάρω ξανά ανθρώπινη μορφή.
Θα είμαι το φεγγάρι σου πάνω στην γη.
Κάθε βράδυ θα με κοιτάς, θα κοιτάς την ψυχή μου,
το αίμα της καρδιάς μου, το κορμί μου.

Και με το ξημέρωμα θα φεύγω,
κοντά σου δεν θα μένω.
Θα είμαι εκεί αλλά θα έχω κρυφτεί,
γιατί η εμπιστοσύνη μου έχει φτάσει στο ναδίρ, έχει πληγωθεί.
Σε αγαπώ με την κομματιασμένη καρδιά και την φεγγαρένια ψυχή που θα σε αποζητά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by