Poem: Stamatina Vathi
28-11-2016
Ματιά στον ουρανό,
φωτιά στης γης τον συφερτό,
πονάνε ψυχές,
σπαράζουν με δυνατές κραυγές.
Φωνές αποθεωτικές.
Ιέρειες στους Δελφούς,
φωνάζουν δίνοντας χρησμούς,
ο ουρανός σκληρός,
αντίγραφο μιας καρδιάς,γνωστός,
από Δάφνη και Ελιά ζωγραφιστός.
Ξέχασε, ξέχασε λένε οι κραυγές,
ποδοβολητά σαν άλογα,
από της γης τις ιακχές.
Λάβα δυνατή, πονάει η γη.
Σύννεφα, καπνοί.
Μια φιγούρα θολή,
χαμένη σε άλλη ζωή.
Το λάθος έχει εκπληρωθεί.
Θα μετανιώσει αλλά θα είναι αργά να το διορθώσει,
η φιγούρα της θα δικαιωθεί.
Δάκρυ από αυτή,
έπεσε στο χώμα, σε ιερή γη.
Οι αετοί πετούν,
σημάδι ότι θα είναι πλέον αργά να βρεθούν,
με φτερά ορθάνοιχτα πετούν.
Έλα λάθος μιας στιγμής,
μια σταγόνα της ψυχής.
Χαρακιά στα πεπραγμένα,
το παρελθόν δεν γυρίζει πίσω, νέα δεδομένα.
Δύο γνώριμες από παλιά ψυχές, στου κόσμου τα χαμένα.
Η ψυχή του θα παιδευτεί πολύ.
Θα ψάξει κάθε ουρανό, κάθε γη.
Η καρδιά της έχει σπαραχτεί,
στην ψυχή της η αμφιβολία έχει εδραιωθεί.
Λάβα και αετοί, μαζί.