Poem: Stamatina Vathi
27-11-2016
Εσύ; ΕΣΥ;
Πώς μπορείς να μιλάς για αγάπη,
όταν μια καρδιά στην φωτιά έχεις κάψει.
Όταν δάκρυ έχεις αφήσει να τρέξει με λυγμό,
όταν μια ψυχή έχει βιώσει έναν πόνο τόσο δυνατό.
Μπορεί να μην είσαι σίγουρος, να μην έχεις ένα καταστάλαγμα ολοκληρωτικό, αλλά τον άνθρωπο που αγαπάς δεν τον χτυπάς με τρόπο τόσο εξουθενωτικό.
Τι να πιστέψω τώρα πια εγώ;
Βγάλε την μάσκα από το πρόσωπο να σε δω.
Μια καρδιά κομματιασμένη,
γυαλί ραγισμένο,
δεν θα μπορέσει πότε να σε ξαναπιστέψει.
Δεν θα είναι ποτέ το ίδιο το συναίσθημα της αγάπης, το μοναδικό,
η αμφιβολία από τα λόγια σου στης πονεμένης καρδιάς το μερτικό.
Δεν σε πιστεύω πια. Είναι τελειωτικό.
Μόνο μία απορία θα έχω, πως θα ήταν αν όλα γινόντουσαν διαφορετικά, με καθάριο λογισμό.
Το “σε αγαπώ” το είπα μόνο σε εσένα και το εννοώ.
Μάσκα στην ζωή μου δεν έχω φορέσει.
Πετάω ψηλά, την ζωή με περηφάνια την έχω διαλέξει.
Είμαι πρωταγωνίστρια σε κάθε ρόλο,
σέβομαι τον εαυτό μου και όλο τον κόσμο.
Κομπάρσα στο λίγο δεν μπορώ να γίνω,
προτιμώ το τίποτα από το λίγο.
Πρώτα από όλα υποβιβάζεις εμένα,
λάθος ιδέα για της ύπαρξής μου τα γραμμένα.
Κρίνε καλύτερα και μην πληγώνεις,
η καρδιά δεν είναι παιχνίδι για να το λερώνεις.
