Poem: Stamatina Vathi
16-11-2016
Είναι στιγμές που ζητάς την σιωπή,
που θέλεις να καθίσεις μόνος σου,χωρίς ανθρώπινη μορφή υπαρκτή.
Που θέλεις να ακούσεις τα πουλιά, να παρατηρήσεις τα φύλλα πώς χορεύουν από του αγέρα τα χτυπήματα, τα ρυθμικά.
Είναι στιγμές που θέλεις να χαθείς σε όλο το χρώμα της γης, να μυρίσεις όλα τα αρώματα της ζωής.
Που θέλεις το βλέμμα να γίνει ένα με τον ουρανό,
να χαθεί στο κάθε σύννεφο, στον κάθε ήλιο, στο κάθε έναστρο θεό.
Είναι η ώρα που αποζητάς την μοναξιά, που θέλεις μόνο με τον εαυτό σου να τα πεις, μυστικά.
Και καμιά φορά ούτε και με αυτόν, απλά να κοιτάς στο απόλυτο κενό.
Εκεί που είναι κρυμμένα πολλά, που δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν τόσα πράγματα μυσταγωγικά.
Εκεί που υπάρχουν οι σκιές, οι γεμάτες κραυγές απόλυτες σιωπές.
Είναι ο χρόνος που στην ουσία δεν έχει ταυτιστεί, που δεν έχει όρια και ταμπέλες, που δεν έχει εκλογικευτεί.
Είναι αυτό που θέλει άλλο τρόπο σκέψης, άλλα μαθηματικά, μόνο με τα συναισθήματα και με ευαίσθητες κεραίες μπορείς να τα αισθανθείς ότι υπάρχουν και αυτά.
Είναι οι φιγούρες της σιωπής, εκεί που ο αέρας ο καθαρός διώχνει τις πολλές λέξεις, της αλήθειας γίνεται ουραγός.
Όχι ο αγέρας ο υπαρκτός, αλλά ο αγέρας ως ψυχή, ο άυλος, ο πνευματικός,της σιωπής ο δάσκαλος, ο αυθεντικός.
Είναι στιγμές που θέλεις να καθίσεις και να χαθείς, να γίνεις ένα χαδι της φύσης, ένας επαναστάτης της φυγής.
Φυσάει αεράκι, ένα φύλλο χορεύει από τον ρυθμό, ένα πουλί πετάει ψηλά στον ουρανό.
Μια σκέψη ελπίδας φεγγει σαν ηλιαχτίδα, χαιδεύει τα μαλλιά, της βροχής δροσοσταλίδα.
Είναι το δάκρυ του ουρανού και η αγάπη του Θεού.
Πεφτει απαλα στο μάγουλο σαν δικό μου δάκρυ,
μέσα από την σιωπή γίνεσαι ένα με του ουρανού το κιτάπι.
Αγάπη.
Φωτογραφία: Kostas Andreopoulos
