Poem: Stamatina Vathi
20-12-2016
Είναι μια ώρα που ανταρτεύει η λογική και πονάει η ψυχή,
ένα αγκάλιασμα με τον θάνατο,
ένα τραγούδι με λόγια για μια χωρίς σύνορα φυγή.
Ένα ποτήρι σπασμένο που σαν αίμα είναι χυμένο το κρασί,
να γίνεται ένα με τα γράμματα τα ανεξίτηλα γραμμένα με δάκρυα από το βάθος μιας ανείπωτης κραυγής.
Ένα αδιευκρίνηστο γιατί να πάλλεται στα χείλη και να φοβάται να ειπωθεί.
Σαν ταλάντωση στο χρόνο με εικόνα από το παρόν και σημεία της ζωής από το ολέθριο παρελθόν,
σημάδι καρδιάς και νου σε δύσκολα μονοπάτια του Θεού.
Και εσύ; Λαθρεπιβάτης της ζωής, αυτόχειρας μιας ψεύτικης λογικής.
Θέλει δύσκολες αποφάσεις η ζωή και το σίγουρο είναι ότι το δεδομένο είναι αυτό που θεριεύει και επαναστατεί.
Τα φαινόμενα απατούν και το γέλιο δεν είναι σημάδι ενός αγαθού παιδιού,
γίνεται όπλο, γίνεται χάδι, γίνεται αποσιωπητικά το βράδυ.
Κρύβει πολλά, μιλάει με μυστικά.
Γίνεται άνεμος, καταιγίδα, θύελλα μανιασμένη αλλά και δροσοσταλίδα.
Όπως του φερθείς, ανάλογα θα ανταποκριθεί.
Είναι αμοιβαία η ζωή αρκεί να βγάλεις τα γυαλιά του εγωισμού που μαυρίζουν την ψυχή.
