Poem: Stamatina Vathi
11-11-2016
Ένα δάκρυ καυτό που να σε πληγώνει.
Μια πληγή στα μάτια της, που να σε σκοτώνει.
Μια γεύση από αίμα στο στόμα της επάνω,
μια τρύπα στην καρδιά από έναν πόνο μεγάλο.
Πίσω της συντρίμμια και καταστροφές,
κακουχίες, πείνες, μεγαλες απώλειες σε ζωές.
Μπροστά της το απόλυτο κενό,
έχει γευτεί το πιο σκληρό πόνο, έναν χαμό.
Της λείπει ένα γέλιο, μια παιδική ματιά,
ο πόλεμος της το πήρε σε μέρη που δεν γυρίζεις πια.
Αγκαλιάζει το απόλυτο κενό,
είχε μια ψυχή στον κόρφο της, ένα χάδι ζεστό, αληθινό.
Δεν μπορεί να κλάψει πια, κλαίει μόνο η μορφή.
Κάθεται εκεί να μοιρολογά, να στέκεται βουβή.
Έχει χάσει κάθε ελπίδα, κάθε ανάσα για ζωή.
Θέλει μέσα στο χώμα να κρυφτεί και αυτή.
Μαχαιριές δυνατές, λόγια κουφά,
ένα γέλιο να αποζητά, να το πάρει στην αγκαλιά.
Να του δώσει ένα φιλί, να το βάλει πάνω στο στήθος της,
όπως γάλα του έδινε για να το μεγαλώσει στην ζωή.
Σκληρά μαθήματα, ραπίσματα ισχυρά,
από αυτά που σου σκίζουν κατάβαθα όλα σου τα σωθικά.
Δάκρυ στεγνό χωρίς ελπίδα, μια ψυχή χαμένη στου πολέμου την καταιγίδα.
Σιωπή, θρήνος, απώλεια μεγάλη, ούτε αίμα δεν έχει δύναμη αυτή η πληγή να βγάλει.
Θυμός, ναι ΘΥΜΟΣ.
Για ποιόν λόγο και με ποιο δικαίωμα η ζωή να αφαιρείται, να κόβεται ένα γέλιο παιδικό, να ποδοπατείται.
Αυτός ο φόνος δεν ευλογείται.
Είναι σημάδι πάνω στην ψυχή, αίμα πάνω στα χέρια που άδικα έχει χαθεί.
Και το μέλλον;; Ναι το μέλλον.
Θέλει καθαρό βλέμμα, λευκή ψυχή, όχι φανατισμούς και καταστροφή.
Ο πόλεμος δεν είναι ένα βήμα μπροστά,
είναι πολλά βήματα πίσω, χαμένες ψυχές, πληρωμένες και τρύπιες ζωές.
Και το ώφελος ποιο;;
Για πολλά τάλαντα Ιούδες μιας Ειρήνης, χαμένης σε συμφωνίες, με ρήτρες ψεύτικης δικαιοσύνης.
Πίνακας: Michail Karapanagiotidis
